Lomond Campbell - Under This Hunger Moon We Fell

One Little Indian

De Britse producer Lomond ofte Ziggy Campbell is er eentje van kunst met de grote K. Neem even een kijkje op zijn website en je krijgt een verzameling te zien van zelfgemaakte installaties, transistoren, koppelverbindingen en andere audiovisuele installaties. Machinale projecten met schilderende namen als “Harmonograph Poetry Machine”, “Lüp Machine” of “Silent Groove”. Campbell is iemand die graag beeld aan geluid koppelt en – in het geval van deze release – met die geluiden tot de verbeelding spreekt.

‘Under This Hunger Moon We Fell’ is dan ook een release, waarin mens en machine in elkaar overvloeien en waarmee je tien diverse tracks krijgt, die compleet verschillen qua input en compositie, maar wel een rode draad weven van (duistere) mood en beleving. Zo snijdt de hoge vioolpartij in Phonon For No One pijnlijk door de ziel, terwijl donker vibrerende digitonen en elektronische motieven voor een zekere onrust zorgen. Licht versus duister.

Het bleek dan ook een heel proces vooraleer Lomond Campbell tot de essentie van deze muziek kwam en tot pakweg een mooie, neoklassieke pianopromenade als Sister Rena kon komen. Bij aanvang had de geluidskunstenaar voor elke track zo’n honderdveertig (!) tapeloops met verschillende gelaagdheden. Door het schrappen en zoeken naar harmonieën en geschikte emoties ontstond elk van de tien composties op deze belevingsplaat, die nadien werden ingevuld met live piano- en gitaarpartijen. Een totaalproces van meer dan twee jaar graven in tapes en verknipte opnamen.

Dat verklaart misschien ook het bevreemdende karakter van deze muziek, die de ene keer erg desolaat en introvert klinkt, maar de andere keer eerder industrieel en artificieel. Een desoriënterende synthdancetrack met zware robotpulsen en dramatische tonen als het titelnummer kan je eenvoudigweg moeilijk anders omschrijven dan dit laatste. Gelukkig verkiest de Brit meestal dromerige, minimalistische momenten met neoklassiek karakter. En heeeel veeeel sfeer natuurlijk.

Termen, die Campbell graag in reviews zal zien verschijnen, zijn “kwetsbaar”, “atmosferisch” en “filmisch”. Maar wij krijgen eerder beelden van een desolate film noir ergens in de Highlands, waar veel van de ideeën van deze compostities effectief ontstonden. Soms lijken de wat dramatische momenten zo sterk te overdonderen dat je als luisteraar met hoofdtelefoon in je eentje in je nietigheid wordt achtergelaten. En enkel maar verder wegkrimpt bij het lezen van een titel als “Even Songbirds Suffer”.

De kracht van stilte en suggestie. De kracht van een clavecimbelachtig fonkelmotief, dat veel galm en openheid laat bij aanvang van And They Are Afraid Of Her, maar waarin een donkerblauwe, slepende cello en een voedingsbodem van onrustige elektronica die leegte vol mysterie en melancholie steken. Tot het moment dat tribaldrums en synthvibraties dit fantastisch en intens nummer vervolledigen. Dat is effectief kracht.

En plots toont de man ook even het echte gelaat. In For The Uncarved neemt hij de micro ter hand en stapt de mens achter dit kunstproject even bewust in de spotlights. In harmonie met een toetsenmotief op piano, maar ook vocaal erg broos en voorzichtig in een universum van hersttaferelen – waar we trouwens wel even een vink op de achtergrond horen zingen.

Dus we weten het even niet zo goed en vragen na deze plaat even om ons met rust te laten. Kwestie van de emoties terug op rij te krijgen. Want dit is een verdomd intense sfeerplaat. Weet trouwens dat de “Hunger Moon” de laatste volle maan aan het einde van de winter is, wanneer de roofdieren het meest verzwakt en hongerig zijn. Nu gerustgesteld?