Liquid Tension Experiment - 3

InsideOut Music

Al toe aan de derde plaat. En waar waren wij bij de vorige twee? In slaap gevallen? Ok, het is van 1999 geleden dat de band nog eens iets uitbracht, maar toch. Soit, tijd om dat goed te maken.

Whoppa! Dat kan tellen als opener. Je hoort er Iron Maiden in. Je hoort Rush. En Dream Theater (logisch, want drie vierde van LTE stamt ergens wel uit deze band). Er zijn die toetsen, dat fantastische drumwerk. Dit is de muzikale hemel. Of toch voor liefhebbers van de iets stevigere progrock. Is dat daar een stukje Mike Oldfield drieënhalve minuut ver in de song? Dat dubbele gitaarwerk iets verderop. De bas die aan de slag gaat en de voorzet geeft voor het volgende deel. Hier komt gewoon geen einde aan. De toonladders op en weer af. Om dan te eindigen met een simpel “Wow”. Dames en heren, we give you: Hypersonic.

Dat niveau de hele plaat aanhouden is uiteraard onbegonnen werk. En begrijp ons niet verkeerd. Ook als het iets lichter verteerbaar is, zoals in Beating The Odds, kunnen wij de muziek van Liquid Tension Experiment op prijs stellen. En het bluesy tussendoortje Liquid Evolution kan eveneens onze goedkeuring best wegdragen, maar ze halen het allemaal niet van die magistrale opener.

En dat is iets waar de hele plaat eigenlijk onder lijdt: best goede muziek, maar allemaal weggespeeld door die enorme brok energie die uit de boxen spat, als je de plaat opzet. Chris & Kevin's Amazing Odyssey en de opmerkelijke cover van klassieker Rhapsody In Blue zijn leuk en best interessant, maar meer dan de virtuositeit tonen van dit gezelschap doen ze niet. Kan je ze beter doorspoelen? Dat misschien ook weer niet. Ze misstaan niet op een plaat van een band die de term “Experiment” heeft staan in de groepsnaam. Of de doorsnee niet-gitaar-, drums- of een ander instrument spelende luisteraar hiervoor gewonnen is? Daarvoor duurt de tweede te lang en is de eerste niet boeiend genoeg.

Met Shades Of Hope lijkt te worden voortgebouwd op die andere bluespastiche, die eerder op de plaat te vinden is, en ons aan de titelloze van Joe Satriani (uit 1995 toch alweer) doet denken. Feit is wel dat wij hiermee toch weer terug bij de les worden gehaald.

De overgang naar afsluiter Key To The Imagination is quasi-perfect om dan weer op weg te gaan voor een dikke dertien minuten, die het nog steeds niet halen bij de opener, maar hier wel de aandacht weten vast te houden. Op zich al niet min. Opnieuw wordt er volop alle kanten uit gesoleerd en krijgt elk instrument zijn moment de gloire. Dan toch nog een opleving om mee af te sluiten.

Wij begrijpen ook wel dat acht nummers zoals Hypersonic erover zou geweest zijn. En met één daarvan zijn wij al lang gelukkig. Maar er zit desondanks te veel middelmaat in nummer 'III' van LTE. En dat is jammer.