Lindstrom & Prins Thomas - III

Smalltown Supersound

Als er iemand zich beledigd voelt door de term “discokikker”, zullen het niet  Lindstrøm & Prins Thomas zijn. Het populaire Noorse producersduo heeft de spacediscobeweging in gang gezet en er zijn handelsmerk van gemaakt. Vaak apart – Prins Thomas met een variant van lange, opbouwende krautrockcomposities – en nu eindelijk weer samen.

Feit: wie disco zegt, denk natuurlijk aan (knotsgekke) dansen. En dat is bij de studioplaten van de één, de ander of beiden zeker al geen garantie. Wat Lindstrøm & Prins Thomas vooral bieden, is een constante van bijna kitscherig aanvoelende synthesizers met wegdraaiende noten die zorgen voor een psychedelisch, doezelend geheel. En dat is op III niet anders dan op het meer dan tien jaar oude II of het nog oudere, titelloze debuut.

Deze erg langverwachte derde release verlegt wederom grenzen. Met zeven aanvangende minuten die niet anders kunnen bestempeld worden dan “ambient” en de dromerige, progrock-achtige intro van opvolger Martin 5000 duurt het zeker tien minuten vooraleer het duo met de typische, hobbelende beats aanvat. Vanaf dan is het hek van de dam. Met oosterse toetsen, percussie en mooi meanderende flangergitaar hobbelt dit nummer in een heerlijke roes voort. L&PT ten voeten uit.

En de heren zijn goed op dreef. Met een vreemd druppelend, aritmisch Small Stream met die jazzy synths en heerlijke, funky baslijn of in het afsluitende Birdstrike met de onderkoelde grooves en leuk solerende piano die samen naar naar een climax neigen die – zoals steeds – niet komt.

Op kant twee van deze plaat met slechts zes tracks, nemen de heren weer gas terug en trappen ze in de valstrik van muzikaal gemurmel. Natuurlijk kan je het lome Oranges met die klagende tunemelodie leuk vinden, maar een lazy feeling heeft toch soms zijn grenzen. De neiging naar behangpapier is in dit stuk psychedelisch gewauwel net iets te groot.

Het trucje van de A-kant wordt herhaald door pas halfweg de tweede track ritmisch uit de startblokken te schieten. Al lijkt de punch er op kant B een beetje uit te zijn. Beat en bas blijven, maar melodie wijkt voor sfeerklanken. En dat laatste is bij dit album vol voorzichtige subtiliteiten misschien weer het grote, maar dan ook wel het enige struikelblok.

Dit is in elk geval een erg virtuoze plaat en tegelijkertijd ook een erg onderkoelde. Door het bewust weglaten van omkaderende beats gunnen Lindstrøm & Prins Thomas zichzelf de ruimte voor experiment, live invulling, voortdurende beweging en detail, maar ze onttrekken zich ook aan identiteit en definitie. En dat moet je durven. Een genietbare cocktail voor iemand die met smaken durft te experimenteren.