Lily Konigsberg - Lily We Need to Talk Now

Wharf Cat

“Wat wil jij later worden, als je groot bent, Lily? Astronaut? Ontdekkingsreiziger?” ("Brandweerman!", horen we Sam Bettens in de verte schreeuwen) “Neen, ik wil popster worden”, weet Lily Konigsberg. En met enkele haarborstels en een spiegel geraak je al een heel eind.

Niet veel later verzamelt ze in haar buurt in Brooklyn een groep meisjes rond zich om muziek te maken. Samen met Nina Ryser en Ani Ivry-Block zal ze later een eerste echte groep, de DIY art-punkband Palberta vormen. Sinds 2013 brachten ze al vijf platen uit, waarvan de meest recentste ‘Palberta5000’ onlangs verscheen. In het solowerk gaat Lily Konigsberg resoluut voor melodie. En op debuutplaat ‘Lily We Need to Talk Now’ uit zich dat in catchy songs met roots in de indierock van de jaren negentig van vorige eeuw.

Lily houdt van veel muziekjes en wil ons bij het begin van deze plaat alvast met een pianoriedel van welgeteld negenentwintig (29) seconden op het verkeerde been zetten, maar opvolger Sweat Forever trekt ons onmiddellijk de nineties in en doet ons wegdromen naar Throwing Muses, Liz Phair en Juliana Hatfield. Ze schreef de song nadat haar leven ondersteboven werd gegooid door een liefdesbreuk. “I’m still here / Is that what you wanted baby?” Misschien moeten we daar echt eens over praten, Lily!

That’s the Way I Like It over iets krijgen, niet omdat je iets alleen maar wil, maar omdat je het verdient, etaleert dan weer de gedrevenheid en pittige gitaarlicks, gedrenkt in fijne melodietjes, die ook Magnapop geregeld tentoonspreidt. Intermenselijke relaties blijken steeds weer bezaaid te zijn met vervaarlijke valkuilen: “Blame me for your sadness / What am I supposed to say?”

Dan gaat het richting dansvloer, waar we even het beste beentje voorzetten op Alone. Een dwingende discobeat maakt dat we niet kunnen blijven stilzitten, maar onze danspartner laat ons een blauwtje lopen en zo blijven we verweesd achter. Dansen op de scherven van een gebroken relatie. En om daarvan dan weer wat te bekomen, worden we in Don’t Be Lazy With Me meegetroond naar een ijzig Scandinavisch aandoende trip met verstilde samenzang en ijle synths. Zeiden we al dat Lily van veel muziekjes houdt? Aan variatie alvast geen gebrek op deze plaat. En vind je een nummer niet zo je meug? Ze duren alvast niet zo lang en klokken af tussen de twee en drie minuten. Geen tijd verloren, op naar de volgende alweer.

Proud Home en afsluiter True vertoeven in de contreien waar ook The Breeders wel eens plachten rond te hangen. Op zich geen kwade referentie, als je het ons vraagt. Bad Boy leunt met dreigende overstuurde bas en gitaar misschien wel het dichtst aan bij het vroegere punkgeluid van Lily en kompanen.

Al van in 2016 heeft Lily Konigsberg dit album minutieus voorbereid, de nummers herschreven en de verschillende ideetjes die in haar hoofd rond stuiterden, terug opgenomen. Samen met Nate Amos, die voor de productie instond, wordt met dit solodebuut een staalkaart van Lily’s kunnen op de wereld losgelaten. Maar vierentwintig minuten is niet genoeg om alles uit te praten Lily.  Niemand weet wat voor gekke ideetjes en melodietjes er onder die hersenpan nog liggen te rijpen. Wij kijken alvast uit naar het vervolg.