Lily Allen - No Shame

Warner Bros Records

Het loopt zelden goed af met popprinsesjes, zelfs niet als ze een grote bek hebben. Dat mocht Lily Allen de laatste jaren ook ondervinden: het publiek - en vooral de media - raakten uitgekeken op haar, er was persoonlijke kommer en kwel, niets bleef haar gespaard. En toch is ze terug met een nieuw album, zelfs sneller dan de vorige keren. Spreken van een comebackalbum is dus onterecht.

Een cliché met het woord “onkruid” breekt door de plaveien van onze hersenen, want ook bijna tien jaar na Fuck You! blijkt Lily Allen niet klein te krijgen. Maar ze zingt op ‘No Shame’ wel meer dan een toontje lager dan weleer. Weg is de branie, weg de springerige pop (op de laatste vier songs na). De meerderheid van de veertien (14!) songs klinkt nederig en spaarzaam en ja, zelfs introspectief, al heeft haar stem nog altijd die ondraaglijke lichtheid.

De vooruitgestuurde single Trigger Bang, een samenwerking met haar stadsgenoot Giggs, zweeft ergens tussen de twee in en brak dan ook weinig potten. Hij liet muzikaal geen nieuwe Allen horen en was niet poppy genoeg om het grote publiek te plezieren. Hij leverde haar dankzij Giggs hoogstens wat street credibility op. Maar wie goed luisterde, hoorde wel dat Allen het had over haar verslavingen en niet meer op dezelfde manier als in 2009.

De spaarzame pianoballade Three en het zwoele, door P2J geproduceerde Higher verduidelijkten hoe het album zou klinken, maar het publiek liep er niet storm voor. Dan maar het vintage Lily Allen klinkende Lost My Mind in de strijd gegooid net voor de release van het full album. Helaas, zelfs de zomers klinkende, gemuteerde steel drums brachten slechts weinigen in vervoering.

Wij gaan enkel overstag wanneer Allen zich van haar meest openhartige kant laat zien. Apples is zo’n moment. Hierin biecht ze op hoe haar huwelijk met Sam Cooper verliep en legt de mislukking verrassend wijs niet geheel bij hem. De minimale begeleiding met wat gitaarplukjes doet de tekst alle eer aan.

Ook Family Man, dat geproducet werd door topper Mark Ronson en niet toevallig aan Apples voorafgaat, raakt de juiste snaar. Ronson sleept er strijkers, piano en een koortje bij. Toch gaat de song niet over the top, mede dankzij een topprestatie van Allen, die hier zowaar jazzy en rokerig klinkt.

Het lijkt erop dat Lily Allen beseft dat haar publiek sinds het debuut tien jaar ouder en dus volwassen is geworden. ‘Sheezus’ was volgens Allen te veel een plaat die haar opgedrongen werd. ‘No Shame’ is de plaat waarop ze nog te voorzichtig met haar oude stijl breekt, maar die ook laat horen dat we haar nog niet mogen afschrijven.

Lily Allen komt dit jaar nog tweemaal naar ons land. Deze zomer sluit ze het festival in Ronquieres af en op 5 december staat ze in de AB.