Liima - 1982

City Slang

Liima, oftewel Efterklang met de Finse percussionist Tatu Rönkkö, bewijst met ‘1982’, de opvolger van debuut ‘ii’, dat hier heel wat te ontdekken valt. 

Wie fan is van Efterklang zal ook hier zeker niet teleurgesteld worden. Maar Liima is Efterklang 2.0 revisited. Hier wordt nieuw terrein opgezocht, waarbij ze zich laten leiden door een hang naar nostalgie. Inspiratie voor de sterk elektronicagetinte sound vonden ze bij Talk Talk en Ryuichi Sakamoto. Maar evengoed hoor je op ‘1982’ mutante folk, dromerige indiepop(rock) en knisperende elektronica, die opgaan in een bijzonder amalgaam. Vooruitgeschoven single 1982 lijkt zowel een terug- als een vooruitblik: oudere muziek, die met behulp van technologische hulpmiddelen terug tot leven gewekt wordt.

Van het reeds beproefde werkproces wordt trouwens niet afgeweken. Net als op het debuut waren er eerst wat residenties op uiteenlopende locaties (een conservatorium in Portugal, een hotel in Berlijn, de Finse buitenlucht) waar de basisideeën en concepten voor het album bedacht werden. Daarna trok de groep de studio in samen met producer Chris Taylor (Grizzly Bear), die het werkproces in goede banen moest leiden.

Eén van de meest opvallende tracks is het naar Daft Punk en Soulwax neigende 2-Hearted, die meer dan een stevige dosis AutoTune bevat. Liima moet het dan ook hebben van spontane ideetjes, van  experiment en durf. In het sfeervolle David Copperfield lijkt Liima Steve Reich onder handen te nemen.

Zoals de flashy hoes al suggereert, gaat het op ‘1982’ over het leven in de (groot)stad. Het kille, in eightieselektronica wentelende Life Is Dangerous, waarin een duidelijke streep soundtrackwerk van Sakamoto zit, bewijst dat. Maar ook jeugd, onschuld en de zoektocht naar een eigen identiteit (People Like You) zijn dankbare onderwerpen.

In vergelijking met de voorganger , hoor je op hier ook net iets meer funk. Die maakt deel uit van een brede, rijke en gelaagde sound die refereert naar trippy tunes van videogames, maar soms ook bekneld wordt door een gebrek aan dynamiek (in het eerder statische Kirby’s Dream Land).

Het meest recente werkstuk van Liima is soms een gesjeesde trip, die niet altijd ergens heen leidt (zeker op vlak van vocals), maar de band blijft weg van clichés en hypes, al zou je het soms wat kitscherig aandoende retrofuturisme verkeerd kunnen interpreteren. Zie het als echte "music for a new generation". Het moet zijn dat de groep ontdekte dat er meer in de samenwerking zat, dan eerder aangenomen werd.