LIFE - North East Coastal Town

The liquid label

Het noordoosten van Engeland lijkt niet echt de meest swingende of avontuurlijke plek om op te groeien. Druilerig weer en niets te doen. Of het moet in een havenstad zijn. Die hebben toch altijd een voetje voor als het aankomt op nieuwe mensen ontmoeten of exotische dingen ontdekken. Nieuwe invloeden die van overzee komen binnenwaaien. De muzikale scene ter plaatse kan er maar wel bij varen. Denk maar aan Liverpool, Hamburg, Oostende of Antwerpen. Ook Hull - officieel Kingston upon Hull - is zo’n havenstad met de nodige rockadel. Mick Ronson en Trevor Bolder kwamen er ter wereld en veroverden een plaats in de rockgeschiedenis als gitarist en bassist van Bowie’s Spiders From Mars. Maar ook Everything but the Girl, The Housemartins en The Beautiful South hebben er roots. En daar zijn ze best trots op: zo doopten The Housemartins de debuutplaat 'London 0 Hull 4'. Eat that London town. “Dat kunnen wij nog beter”, dachten de postpunkers van LIFE.

Hull zit hen in het DNA. “We schrijven gewoon een muzikale liefdesbrief aan onze North East Coastal Town”. De alweer derde plaat is een eerbetoon aan de stad die het viertal inspireert en waarmee ze zich onlosmakelijk verbonden voelen.

We vallen in herhaling als we zeggen dat 2020 een bitch was. Ternauwernood raakt het kwartet nog terug thuis van een tournee over de grote waterplas om dan veroordeeld te worden tot een lockdown, waarbij ook zij als ieder van ons op zichzelf en hun bubbel teruggeplooid worden. De wereld werd meteen een pak kleiner. Het gevoel van je ergens thuis voelen wordt nog belangrijker dan vroeger. De lokale verbondenheid gaat voor alles.

Het duurt even voor er terug muziek gemaakt wordt. Een eerste teken van leven komt er voor een Fugazi-tribute-project. Ze kiezen voor de cover And The Same en gebruikten de studio als een speeltuin om met tuinschoppen en brandblussers percussiegewijs aan de slag te gaan. Het speelplezier kwam terug. Tijd om een nieuwe plaat in de steigers te zetten.

We kunnen ons gemakkelijk de donkere en broeierige nacht voorstellen, toen de eerste single en albumopener Friends Without Names opgenomen werd. De bandleden die als gehypnotiseerd door het ritme en de tekstflarden in een trance geraken en steeds verder in een droomstaat annex nachtmerrie terechtkomen, waar ze luidkeels aan trachten te ontsnappen. Verknocht aan de geboortegrond, heimwee naar de belangrijke dingen in het leven, geen boodschap aan valse vrienden, waarbij “Friends without names / they’re all the same to me”, als een mantra gescandeerd wordt. En het ook steeds crescendo gaande “I really miss ya”, laat weinig aan de verbeelding over.

In opvolger Big Moon Lake mogen de gitaren helemaal loos gaan op teksten, flink gelardeerd met sociale commentaren, over (te) hoge rekeningen, slechte voeding, drinken en niets meer “echt” voelen. En hoe alles een oplossing vindt in wat steeds al voor je eigen deur lag. in Hull bijvoorbeeld. Want dat is hun thuis waarnaar ze ook smachtend terug verlangen in Almost Home. “Taste the difference / feel significant / hold a lifeline / you’re almost home”, klinkt het ongeduldig en geflankeerd door dreigende gitaren.

Af en toe worden die gitaren ingetoomd en krijgen we, zoals in het geval van Duck Egg Blue, een dreigende lovesong voorgeschoteld vol beklemmende lustgevoelens waar we zelf ook ongemakkelijk van worden. Mooi zondermeer. Btw: “duck egg blue” blijkt na enig opzoekwerk een “klassieke kustkleur” te zijn. “Duck Egg Blue is there when the ocean is reflecting a soft grey sky and is more green than blue.” Appelblauwzeegroen, zeg maar. Het is maar dat u het weet.

En zo hebben alle nummers op de plaat wel een maritiem thema, gelinkt aan de kuststad in het noordoosten van Engeland. Of hebben we Shipping Forecast dan helemaal verkeerd begrepen?

En de liefde met een grote L, die mag ook niet ontbreken (Our Love Is Growing). Evenmin als Vriendschap. The Drug is volgens de band zelf een liefdesliedje op een dansbeat. En “The drug I needed has always been here / the drug I needed has always been near'', slaat dan op geliefden die altijd bij je kunnen zijn, ook al zijn ze er niet fysiek bij. Ze kunnen je er steeds bovenop helpen wanneer het eens minder gaat.

Op deze derde plaat zijn er alvast heel wat meer popinvloeden en gitaarhooks binnengeslopen in het groepsgeluid. LIFE heeft een fijne plaat bij elkaar gespeeld en de groep misstaat allerminst in het rijtje van postpunkbands die momenteel opgang maken. Welke wegen ze in deze steeds gekker wordende wereld met post-Brexit en Covid19 nog verder zullen verkennen, valt af te wachten. Wij gaan alvast graag mee op pad. Maar afzakken naar Hull zit er voorlopig toch niet in.