Liesa Van der Aa - Easy Alice

Rockoco

Easy Alice

Zes jaar duurde de radiostilte tussen de vorige plaat van Van der Aa en ‘Easy Alice’. Dat betekent niet dat de getalenteerde muzikante, actrice, en manusje-van-alles al die tijd op de handen zat. Het nieuwe album is een heuse creatieve moloch geworden.

Zo kennen we Liesa Van der Aa ook: ze kiest nooit voor de gemakkelijke weg. ‘Troops’ uit 2012 was een weerbarstig debuut, dat gekenmerkt werd door de vioolkunsten en het looppedaal van de muzikante. Opvolger ‘Weighing Of The Heart’ (WOTH) uit 2014 was dan weer een driedubbelaar van twee uur, die vergezeld ging van een performancefilm over het eeuwenoude Egyptische ritueel om het hart van de overledenen te wegen. Een mens zou voor minder pauze nemen.

Nieuwe plaat, ‘Easy Alice’ is evenmin een tussendoortje. De tien nummers op de plaat hebben een speelduur van ruim zestig minuten en liggen muzikaal ver van ‘WOTH’. Het album bevat een ton muzikale ideeën die beïnvloed zijn door Missy Elliot, DJ Shadow, urban uit de jaren negentig en jazz. Om die visie tot leven te brengen omringde Liesa Van der Aa zich met klasbakken als jazzdrummer Lander Gyselinck van STUFF.

De eerste twee nummers vatten de plaat goed samen. Melody en Inhale zijn opgebouwd rond weirde grooves, jazzy piano-akkoorden en half gezongen, half gesproken melodieën. Inhale introduceert ook de eerste spoken word-secties van het album. ‘Easy Alice’ is net als ‘WOTH’ een conceptplaat en Van der Aa werkte samen met rapper, zanger en cineast Baloji van hiphopcollectief Starflam om een art docu te creëren, waarbij interviews met onder meer David Bowie, Pasolini, Leonard Cohen en John Cage herschreven en uit de context getrokken werden.

Die interviewfragmenten zijn rijkelijk doorheen de plaat gestrooid en vormen de rode draad. Van der Aa werkt graag met totaalconcepten en hoewel het resultaat telkens interessant is, kan het ook drempelverhogend werken. Zo bekruipt ons bij momenten het gevoel dat we visuals missen, en kunnen de dialogen in de weg lopen van de muziek. Vooral het drieluik halverwege de plaat Helicopter, Bruno en Cynical Brothers lijdt hier wat onder.

Desondanks gaat het telkens om degelijke nummers, en titelnummer Easy Alice brengt welkome afwisseling dankzij de kalme sfeer van het lied. Die rustige atmosfeer wordt voortgezet op Maximum Joy, dat halverwege in een feeërieke, lang uitgesponnen jam verandert. Op IJstijd schakelt Van der Aa dan weer over naar de moedertaal. De meerdere talen, die over het album gebruikt worden, brengen over de hele lijn trouwens variatie in de muziek.

We beluisteren bij daMusic véél muziek, maar niet veel artiesten durven hun publiek zo uit te dagen als Liesa (Alice) Van der Aa. ‘Easy Alice’ is pretentieus, kreunt onder de eigen ambities en is ondanks de humoristische titel geen gemakkelijke zit. Het is echter ook een sterke plaat, die de luisteraar durft uit te dagen en meerdere luisterbeurten beloont. Aanrader.

13 maart 2020
Max De Boeck