Lian Ray - Rose

Starman Records

Eindelijk kunnen we deze roos plukken. 

Wie deze pagina’s volgt, zal de voorbije maanden geregeld de naam van Lian Ray hebben opgemerkt. De naar Amsterdam uitgeweken Franse singer-songwriter bracht immers al vier singles uit, die we bijna allemaal deelden.

Nu is er dan eindelijk dat debuutalbum. En het woord “eindelijk” is meer dan ooit op zijn plaats. De plaat werd immers al opgenomen in 2012, een periode waarin Aurélien (Lian Ray) verdronk in een poel van leugens, drugs en depressie.

De nummers, geschreven voor en over zijn muze Rose, zijn eerlijk en oprecht maar ook pijnlijk in alle openhartigheid. Aan het einde van 2013 (nadat Bob Ludwig de mastering deed), liep het echter nog meer uit de hand voor hem. Het album bleef op de plank liggen, en Aurélien was voor lange tijd onvindbaar. Gelukkig dook hij weer op toen het beter met hem ging. Het helpt natuurlijk ook wel dat ‘Rose’ tijdloos klinkt, zowel qua thema als qua sound.

Het thema van de allesverslindende liefde, is natuurlijk al vaker behandeld, maar de manier waarop Ray zijn eigen hart fileert en daar de gitzwarte smart uitknijpt, is redelijk uniek. De klanken zijn zacht, maar de woorden bij tijden hard als het hakblok waarop zijn hart van de rest van zijn lijf werd gescheiden. Liefde en haat lagen zelden zo dicht bij elkaar.

De eerste echte song op het album is de titeltrack, en meteen ook ons favoriete nummer. De pianotoetsen op Rose klinken als vallende tranen, en de zwierige strijkers als het wapperende kleed van Rose die zich uit het leven van Ray verwijdert.

Mateo heeft dezelfde ingrediënten en was destijds terecht de eerste single. Ook hier is de smaak bitterzoet. Demons klinkt dan weer - als vanzelfsprekend- iets minder lieflijk, en dat kan ook gezegd worden van A Game, waarop Ray behoorlijk wraakzuchtig klinkt en hij de schuld van de breuk volledig bij zijn ex legt.

En wat gezegd van de epiloog Das Drama (Ray vertoefde een hele tijd in Berlijn)? Daar noemt hij Rose ronduit een duivel. En dat terwijl hij een paar songs daarvoor haar gezicht nog altijd levendig voor zich zag, zoals hij zingt op Dancing Like A Flame! Op Maps belooft hij zelfs herhaaldelijk: “I’ll make it up to you, love.”

Ondanks de brede bandwijdte aan emoties, is ‘Rose’ een mooie, samenhangende plaat. Hopelijk kan Ray hiermee zijn zwarte periode volledig afsluiten en rijt hij zelf de door de stekels van Rose veroorzaakte wonden niet opnieuw open.