Lera Lynn - Something More Than Love

Icons Creating Evil Art

Begin december komt ze hier haar verjaardag vieren, maar tot die tijd moeten we ons warmen aan haar zesde studioalbum (de soundtrack van ‘True Detective’ niet meegerekend).

Vorige plaat ‘On My Own’ kwam uit in oktober 2020. Middenin de coronamiserie dus, maar voor Lera Lynn was er voldoende afleiding. Ze raakte onverwacht zwanger nadat ze daarvoor te horen had gekregen dat het moederschap er voor haar nooit in zou zitten. Heel wat om te verwerken en dus zette de in Texas geboren zangeres zich meteen na de geboorte van haar eerste zoon weer aan het schrijven, ongeacht de vraagtekens rond haar carrière die opdoken door het verse moederschap en die zelfs leidden tot een postnatale depressie.

Deze plaat gaat dan ook over het veranderen van prioriteiten, onverwachte eindes en een nieuwe start. Want ook al had ze het ontzettend moeilijk, de ervaring bracht haar heel wat nieuwe inzichten. Zo besefte ze dat alles cyclisch vernieuwt en dat zij onderdeel is van dat proces. Net zoals haar partner trouwens, Todd Lombardo (Kacey Mushgraves, Donovan Woods, Kathleen Edwards) die meewerkte aan de plaat.

Het resultaat van de intieme samenwerking is een prachtig, warm album vol zachte synthklanken en weelderige soundcapes waarover Lynns stem, die we zo goed kennen sinds haar verschijnen in de tv-serie ‘True Detective’ waarin ze op geweldige wijze een nachtclubzangeres neerzette.

Door samen te werken met haar levenspartner in een sfeer van diepe verbondenheid overtreft Lera Lynn zich op dit zesde album, waarin ze als vanouds verschillende genres combineert, maar dan wel op een level dat we nog niet eerder hoorden, omdat elke song hoort bij een complexe emotie hoort die het moederschap met zich meebracht.

De plaat start heel easy listening met de kabbelende synths in de intro van Illusion, een song die echter als een rups tot een vlinder evolueert en telkens de vleugels spreidt in het refrein om dan weer zachtjes neer te strijken in de strofes. Black River doet ons zwijmelen, net als het refrein van Conflict Of Interest dat nochtans al wat potiger klinkt en waarin ze perfect de reddeloosheid oproept die ze voelde tijdens het schrijven: “Assembled, revised / Born died and born again / Wake up with new eyes that / Someone else put in”.

Helemaal potig wordt de plaat pas in I’m Your Kamikaze, een turbulente song waarin ze ruw met de voeten op de grond landt en beseft dat haar leven vanaf nu volledig in het teken van haar kind zal staan. “I'm your kamikaze now it's written in stone / Heart, soul and body, I can't leave it alone / I wanna give you all of me”. Bloedeerlijk, niets verhullend en een uitbarsting in vergelijking met de rest van de plaat, maar zeker niet ongepast.

Vooraleer je aan die song bent, kom je ook nog voorbij aan What Is This Body, waarin ze amper zichzelf herkent en dit met brekende stem voor de spiegel lijkt uit te zingen, en aan de titelsong, waarin cello en violen het gevoel onderstrepen dat moederliefde je geen keuze laat.

De vier laatste songs brengen niet heel veel nieuws aan, al blijft het niveau hoog. Zelf een man zijnde, kunnen we slechts uit tweede hand spreken, maar als een album over moederschap bij ons al diepe gevoelens losmaakt, kan het alleen maar een geweldige plaat zijn.

Op 4 december staat Lera Lynn in Tivoli Vredenburg. Hopelijk doet ze ook België aan.