Leprous - Melodies Of Atonement

InsideOut Music

Daar hebben we Leprous weer. De progressieve Noren hebben een nieuw studio-album klaar, het achtste intussen. De band brak in 2011 door met het magistrale en onnavolgbare ‘Bilateral’ om twee jaar later het donkerdere ‘Coal’ op de wereld los te laten. Nadien verscheen er quasi elke twee jaar een album. En hoe meer albums er kwamen, hoe lichter de muziek werd. De screams werden aan de kant gezet en enkele line-upwisselingen zorgden voor een andere aanpak en sound. Het Leprous van ‘Aphelion’ uit 2021 is dan ook niet meer te vergelijken met de twee eerder genoemde albums. Benieuwd hoe 'Melodies Of Atonement’ klinkt.

Het recept van de huidige Leprous-song: polyritmische staccato gitaarriffs, de obligatoire falsettostem inclusief “aaaaaahs”, een vreemd aanvoelende vierkwartsmaat met tegenaccenten op elk mogelijk moment, rustig beginnen om halfweg los te barsten en uiteindelijk op het einde terug af te zwakken. En een toename van elektronica. Eigenlijk zouden we hier de recensie kunnen stoppen, want daarmee is alles zowat gezegd. Maar laten we toch iets meer in detail gaan.

‘Melodies Of Atonement’ start met Silently Walking Alone, een song die meteen bijna alle bovenstaande puntjes afvinkt. Zonder twijfel één van de betere songs op het album en dus een terechte tweede single. Daarop volgt Atonement, de eerste single uit het album en de introductie tot de nieuwe muziek. Slimme zet, want ook dit is een topsong en zal de pre-orders zonder twijfel goed in gang gezet hebben.

Daarna krijgen we twee opvullertjes: My Specter en I Hear The Sirens. Wat opvalt, is hoe traag de songs geworden zijn. Drummer Baard Kolstad is gekend om zijn snelheid, maar op dit album is daar niets van te merken. Het gebrek aan uptempo songs zorgt ervoor dat alles op elkaar begint te lijken. Geen enkel nummer springt eruit. Deze twee zijn simpelweg saai en brengen niets bij aan het repertoire van het vijftal. Zanger Einar Solberg zingt weliswaar de ziel uit het lijf, maar het is van “Been there, done that”.

Voor de slim gekozen derde single van het album werd geopteerd voor Like A Sunken Ship, het zwaarste nummer van de plaat. Met screams! Wat een verademing. De koebel moet je erbij nemen alsook de totaal onnodige “lalala”. Geen idee waarom dat erbij moest, maar het doet de hele sfeer van de song teniet.

Beter wordt het met Limbo. De song heeft een lekkere groove en de “Fireball” in de tekst is een oorwurm. Drummer Kolstad mag hier toch al iets meer zijn ding doen. Gelukkig. De ritmesectie, aangevuld met bassist Simen Børven, draagt het nummer.

We hebben er acht songs op moeten wachten, maar eindelijk is daar in Starlight dan toch een beetje dubbele basdrum te horen, al is het maar in een korte solo. Dat is ook het enige interessante dat die song en jammer genoeg de rest van ‘Melodies Of Atonement’ te bieden heeft.

Leprous is een schoolvoorbeeld van het prog-genre: ze brengen op elk album iets anders. Is de nieuwste telg weggelegd voor de doorsnee progfan? Neen, en al zeker niet voor de fans van het oudere, zwaardere en inventieve werk. We zitten nu meer in een jazzy, triphopachtige sfeer (geen wonder dat de band Massive Attack coverde in 2019).

Qua songstructuur moet er ook gewoon meer variatie voorzien worden, want nu zit de muziek heel vaak hetzelfde in elkaar. Zet de huidige songs naast een Passing, Forced Entry, Echo, Third Law of Coma en je zal het verschil onmiddellijk merken.

De heren gaan voor een breder publiek. Begrijpelijk. Alleen heeft het een serieuze impact gehad op zowat alles waar Leprous voor stond in 2011.