Leonard Cohen - Thanks For The Dance

Columbia Records

Op enkele dagen na precies drie jaar na het overlijden van Leonard Cohen brengen zijn platenmaatschappij en zijn erfgenamen postuum ‘Thanks For The Dance’ uit. De eersten wellicht omdat Cohen de laatste jaren van zijn carrière een ware revival kende (en die revival en de bijhorende verkoop blijkt nog lang niet uitgeput) en de familie omdat Cohen kennelijk tot aan zijn dood nog teksten heeft geschreven die voor zoon Adam interessant genoeg waren om er muziek op te zetten. 

Laten we maar meteen meedelen dat deze cd geen enkele Cohen-fan zal ontgoochelen. Het niveau van de teksten, de diepe stem van de bard, de algemene sfeer van de opnames sluiten naadloos aan bij de laatste platen die Leonard zelf op het einde van zijn carrière bij leven en min of meer bij welzijn heeft uitgebracht. Natuurlijk zingt Cohen niet meer. Zijn “zingen” is een soort parlando geworden, waarbij hij zijn poëtische teksten declameert op een zachte melodie tegen een schaarse orkestratie. Af en toe, in het fraaie titelnummer bijvoorbeeld, wordt die parlando mooi ingebed in de mooie stemmen van Jennifer Warnes en Leslie Feist.

Bijzonder waardevol is de bijdrage van zoon Adam Cohen. Zijn eigen carrière lijkt niet echt van de grond te komen, maar als producer en leverancier van de meeste melodieën op ‘’Thanks For The Dance’ toont hij zich een waardige zoon van zijn vader. Hij heeft blijkbaar heel zijn leven heel aandachtig naar de muziek van Leonard Cohen geluisterd. Voortdurend betrapten wij er onszelf op hier en daar amper verborgen, maar niettemin ook onopvallend een gitaarlick of een akkoordenschema terug te horen dat reeds op een vroegere Cohenopname te horen viel. Subtiel, maar voldoende om je als luisteraar meteen in de Cohen-cocoon thuis te voelen.

Thematisch is Cohen trouwer aan zichzelf dan aan de vele liefdes die hij bezingt. Liefde, ontrouw, spijt en verlangen zijn de onderwerpen in het gros van zijn teksten. Soms is hij cynisch, soms verzoenend, vaak beschouwend. Happens To Your Heart heeft iets van een testament. De mandoline in Moving On brengt de luisteraar meteen naar mediterrane sferen in het Grieks aandoende arrangement. Als je Cohen dan hoort zingen: "And now you’re gone, now you’re gone / As if there ever was a you / Who broke the heart and made it new / Who’s moving on, who’s kidding who", kan je niet anders dan aan de net voor Cohen overleden Marianne Ihlen denken.

Openlijk erotisch is het broeierige The Night Of Santiago. De soms zware piano-akkoorden, verbonden door heldere Spaanse gitaren, en het licht crescendo van het stemmenkoor aan de coda maken van deze song een hoogtepunt op deze knappe plaat. Afscheid is het gevoel dat heerst in The Goal met enkel piano en gitaar als begeleiding.

“But I’m not allowed a trace of regret”, zingt/zegt Cohen in The Hills en het illustreert het gevoel dat de man op het einde van zijn leven moet gevoeld hebben en dat hem in alle rust en met de nodige poëzie – het slotnummer Listen To The Hummingbird is eigenlijk niets anders dan een gedicht – een punt doet zetten achter zijn carrière en – helaas voor hem – ook achter zijn leven.

‘Thanks For The Dance’ is – wat had je gedacht – geen vrolijke dansplaat geworden, maar neerslachtig wordt een mens er geenszins van. Het is Cohens laatste groet aan zijn publiek, volledig in toon met de laatste albums en met wat je van deze immense singer-songwriter kan verwachten: schoonheid in soberheid, delicieus voedsel voor het oor en het hart.