Leonard Cohen - Popular Problems
Columbia Records
Leonard Cohen heeft zijn dertiende studioalbum uit, het bevat negen gloednieuwe nummers en het kreeg de vlotte en krachtige titel ‘Popular Problems’ mee.
Slechts twee jaar hebben we moeten wachten op een opvolger voor ‘Old Ideas’ en dat is deksels weinig voor deze eerder trage jongen die jaren aan zijn songs pleegde te schrijven. De renaissance van de Canadese troubadour par excellence heeft zich tussen 2009-2012 en in haast vijfhonderd concerten voor de bewonderende ogen van zowat de hele wereld voltrokken. Op 'Popular Problems' gaat Cohen verder op dat elan.
De singer-songwriter zweert in grote lijnen bij het team dat van 'Old Ideas' een aangename luisterervaring maakte. Tekstueel doet Lenny het haast allemaal zelf. Op A Street na want daar wordt hij geholpen door een van zijn talrijke vrouwelijke muses, Anjani Thomas. Muzikaal laat hij zich op 'Popular Problems' opnieuw bijstaan door topproducer Patrick Leonard, een bij vele grote Amerikaanse toppers door de wol geverfde knoppenman. De man heeft zich uitstekend van zijn taak gekweten. Hij staat ten dienste, laat Cohen zichzelf zijn en brengt alles wat vroeger het werk zo sterk maakte mooi bij elkaar.
Cohen heeft inderdaad zowat alle sterke punten uit zijn vroegere albums geresumeerd op zijn jongste. ‘Recent Songs’, een wat vergeten cd uit de heel late seventies, werd gedragen door een viool. Ook op zijn laatste wereldtournee kreeg de viool een vooraanstaande rol. Op 'Popular Problems' krijgt dit instrument ook een glansrol. Samson In New Orleans en You Got MeSinging baden zo in een diepe, melancholische toon waarop Cohen sowieso een patent heeft.
Ook de akoestische gitaar komt om de hoek piepen, zuinig en subtiel op de achtergrond. Ze was de laatste jaren wat verwaarloosd maar nu is ze onmiskenbaar terug en kleurt ze met klaterheldere tonen de pianoballade Did I Ever Love You. De herkenbare national guitar duelleert dan weer met blazers in de trage blues My Oh MY.
Welk octaaf Cohen gebruikt, durven we niet eens vermoeden, maar diep zit zijn stem zeker. Hoge tonen haalt hij al lang niet meer. Eigenlijk gebruikt hij ze enkel in een soort heerlijk parlando tegen een canvas van instrumenten. Vaak worden de trouwens verrassend mooie melodielijnen gezongen door de backing vocals van ochtendklare vrouwenstemmen waarop Cohen graag leunt. Het lijkt dan ook alsof steeds twee versies van een song in elkaar geschoven worden, en met succes !
Het is een zeer akoestische album geworden in een erg sobere productie die getuigt van veel respect voor Cohens werk. Echt verrassen doet de man natuurlijk niet meer, tenzij op Nevermind waar hij elektronica en wereldmuziek gewaagd combineert. Alleen al om dat experiment te ontdekken is de aanschaf van 'Popular Problems' verantwoord. Maar daarnaast is dit een vlekkeloze avondplaat van een grote mijnheer in de winter van zijn carrière.