Lenny en de Wespen - Pleisterplaat
Buzzz Records
Iedereen heeft het in zijn kindertijd wel meegemaakt: je valt, verwondt je knie, gaat uithuilen bij mama of papa, die er met veel liefde, kusjes en de nodige troost een pleister op aanbrengen. Het is iets dat Lenny & De Wespen ongetwijfeld in gedachten had met 'Pleisterplaat', hoewel er ook nog andere betekenissen voor te verzinnen zijn.
Er werden nogal wat wonden geslagen in 2020. Wonden waarvoor de beschikbare pleisters vaak niet volstonden. En dan is muziek vaak een troost, zoals niets anders dat kan zijn. Lennaert Maes, de Lenny van De Wespen, had ook zelf nogal wat kapen te ronden in 2020 en dat is ook iets dat je terughoort in deze 'Pleisterplaat'. Een nummer als Ik Kan Niet Meer spreekt op dat vlak boekdelen.
Wat altijd al was, en waardoor Lenny & De Wespen verwant zijn aan een band als Yevgueni, is het feit dat dit voor ons Vlamingen herkenbaar is, maar tegelijk ook algemeen genoeg om verder op door te gaan. Met titels als E314, de Brusselsebaan, waarnaar wordt verwezen in het titelnummer, of Arno die – ongetwijfeld niet toevallig – wordt geciteerd in Ohlalala (De Dag Is Mooi), is dit een op en top Vlaamse plaat, maar de gevoelens zijn weliswaar internationaal. Vlaanderen is zo'n beetje een “pleisterplaatS” dus.
Het moge duidelijk zijn dat dit Lenny & De Wespen pur sang is. Er is de honderd procent unieke stem van Maes, uit duizenden herkenbaar, maar ook de subtiele humor die schuilt in het grappige niemendalletje dat Johnny is en dat meteen tot één van onze favorieten werd gepromoveerd. Op dat vlak mag die Ohlalala er trouwens ook zijn, al is dat meer tongue in cheek.
Muzikaal werd enigszins gezocht naar een nieuwe insteek en daarbij werd gekeken naar de eighties, maar met behoud van het Wespen-frame waarop de liedjes worden gebouwd. Van het steriele, dat de jaren tachtig zo typeert, is hier met andere woorden weinig sprake. Gecombineerd met de teksten is dat goed voor een doorleefd album met herkenbare songs. Opener Tante Zag De Zee Nooit geeft meteen aan wat we bedoelen. De koele synths worden opgewarmd door de zachte, ietwat hese stem inclusief verdoken backing vocals. Ook in 2020, E314 en Rum wordt productioneel teruggekeerd in de tijd. Knap werk van nieuw bandlid Roeland Vandemoortele, die meteen fungeerde als producer, en van drummer Bert Huysentruyt als geluidsmixer.
Daartegenover staan dan Januari, dat door piano wordt gedragen, en de prachtige afsluiter Wij Gaan Door, waarin gitaren iets meer bovendrijven en waarmee trouwens meteen een statement wordt gemaakt. Want van opgeven mag en zal geen sprake zijn. Net zoals wij het graag zien.
Nog even een speciale vermelding voor het artwork van Vicky Bogaert (The Untold), die voor elk nummer een aparte tekening/aquarel maakte. Dat zorgt altijd voor extra genot bij het beluisteren van een plaat.