Legacy Pilots - Helix

Eigen beheer

In de progrock kunnen we stilaan spreken van een Hamburgse scene. Naast Ricochet en Single Celled Organism is er sinds 2018 het project van Frank Us, Legacy Pilots. Inclusief een Britse invasie, alsof men The Beatles achternagaat. ‘Helix’ is al de vierde Duits-Engelse vriendschapsplaat.

Neen, de naam Legacy Pilots verwijst niet naar de Fab Four of naar Duitse bommenwerpers boven Londen. Die grap is trouwens al zo oud als de legendarische aflevering van Fawlty Towers. De naam is wel bedoeld als hommage aan jarenzeventigiconen als Keith Emerson, Greg Lake en Chris Squire. Zo is So Nice To Be Here bedoeld als knipoog naar The Nice, Emersons groep voor hij ELP vormde.

Toch heeft alvast de eerste helft van ‘Helix’ hoegenaamd geen seventiesgeluid. Frank Us doet hier zelfs de moeite niet om als zijn idolen te klinken. Dat ligt vooral aan de moderne productie. In de compacte songs komt ‘Helix’ zo gevaarlijk dicht in de buurt van de generische progpop die in de eighties als substituut diende voor ‘the real thing’. Paradoxaal genoeg is deze moderne sound vandaag hopeloos verouderd. Bijbehorende stemmen als John Mitchell (Lonely Robot, Arena) en Jake Livgren (Emerald City Council en de neef van Kerry Livgren van Kansas) versterken alleen maar die indruk.   

Maar ‘Helix’ heeft nog een andere kant die we de epische zullen noemen. Re-sponse en Exploring My DNA zijn twee geduldig uitgewerkte suites. De laatste klinkt ook echt progressief met Pete Trewavas goed op dreef. In Re-sponse is de gitaarsolo van Steve Rothery de krent in de pap, maar gooien de AOR-achtige zang, de cleane productie en tot de draad versleten teksten - The Inner Battlefield, iemand? - roet in het eten.

En dat is jammer, want je hoort dat er con gusto aan gewerkt werd. Alles wordt erg vaardig uitgevoerd. Wat wil je ook met klasbakken als Marco Minnemann en Todd Sucherman (Styx) op drums? De Marillion-insteek is met Trewavas en Rothery stilaan traditie geworden. Maar als de kwaliteit van je werk zo afhankelijk is van enkele sterrenbijdragen, heb je toch een probleem.

‘Helix’ een vorm van pseudo-prog noemen gaat ons te ver. Ja, er zitten zeker genietbare stukken tussen, al moet je er behoorlijk lang op wachten (de epiloog van Re-sponse, So Nice To Be Here, het afsluitende Exploring My DNA), maar door de commerciële eerste plaathelft, de cleane afwerking en het glazuurgehalte helt ons eindoordeel naar de negatieve kant over.