Leftfield - This Is What We Do
Virgin Records
Legends never die. Sinds ‘Leftism’ in het gezegende 1994 de housewereld op de kop zette en naast grootmachten als Underworld (‘Dubnobasswithmyheadman’), Orbital (‘Snivilisation’) of The Prodigy (‘Music For The Jilted Generation’) dance bij het grote publiek bracht, bleef Leftfield voorgoed aan de oppervlakte. Vreemd genoeg misschien, want de volgende kwarteeuw brachten Neil Barnes en zijn companen slechts twee studioplaten uit. Maar kijk, plots is daar dus een vierde Leftfield. Met een niet te misverstane titel: ‘This Is What We Do’.
We wisten het al van de vorige ‘Alternative Light Source’: Barnes en rechterhand Adam Wren houden van hard knallen. Of dat nu met techno, hardhouse of dubbreaks is, (originele) beats zijn de smaakmaker in de nieuwe Leftfield-generatie. Hoeft het dan te verbazen dat de elf tracks op deze nieuwe plaat grotendeel floorfillers zijn? De plaat begint met een titeltrack met een moddervette downtempo puls, trommelsamples en enkele spaceblieps. Tegelijkertijd retro en futuristisch, maar vooral ook met een smerige swinggroove.
En zo krijg je keer op keer songs vol beweging die zichzelf minimaal vijf minuten gunnen om op je hoofd te timmeren. Vol energie en optimisme, nadat Neil Barnes' huweljk op de klippen liep en hij kanker moest overwinnen. Een persoonlijke dip die met wauwelende, wollen baspulsen en hakkende breaks in single Pulse in een typische Leftfield-sound aan flarden wordt gereten.
Ook nu lopen trouwens weer de nodige gasten over de vloer. Poeet Lenm Sissay kennen we nog van het heerlijk ambientesk 21st Century Poem van ‘Leftism’ en siert hier de diepe housetrack Making A Difference op met onverbloemde anti-onrecht-bewoording. Van die andere gast is de bijdrage dubieus. Grian Chatten, frontman van Fontaines DC mag – in de nasleep van Sex Pistol John Lydon en Sleaford Mods – de grote knaller van het album aandikken, maar verder dan een paar gesamplede slogans komt hij niet.
Alleen... klinkt deze danceplaat leuk, maar niet memorabel. Vooral op de tweede helft van de plaat laat de band het hoofd een beetje hangen. We hebben nu eenmaal geen boodschap aan een herkauwd Kraftwerkmoment (Machines Like Me) en de manier waarop Earl Sixteens reggaebijdrage verdraaid en verkracht wordt in Rapture 16 vinden we wel gewaagd, maar minder geslaagd. Enkel een hardnekkig repetitieve technoknaller, waar Charlotte De Witte nog wel raad mee zou weten, (Accumulator) vuurt het album nog even op.
Maar niet getreurd, ook al daalt het energiepijl duidelijk op ‘This Is What We Do’, toch bevat de plaat voldoende knallers om het repertoire van deze Britse dancesensatie aan te dikken. En wanneer die straks worden toegevoegd aan de klassieke stampers, wanneer Leftfield deze zomer zonder twijfel weer op één of ander festival passeert, staan we gegarandeerd en vol enthousiasme mee te raven.