Lee Rogers - Gameblood

Zenith Café

Gedegen songwriter met forse stem en een gitaarkoffer met volbloed Americana, u mag er ons altijd even voor poken. En met een klinkende naam als Lee Rogers waan je je al halfweg Nashville. Maar niets is minder waar: Lee Rogers is de naam, 'Gameblood' het spel dat we even nader onder de loep zullen leggen.

De thuisbasis van Lee Rogers is Carrickfergus, ten noorden van Belfast. Maar de man ademt Americana en brengt dat op emotionele en mysterieuze toon. De plaat was al eerder klaar, maar de pandemie stak er een viraal stokje voor zodat 'Gameblood' met enige vertraging alsnog op de mensheid wordt losgelaten. 

Een singer-songwriter met de ziel op zijn tong en songs die een zekere tijdloosheid etaleren. Vreemd genoeg klinkt af en toe met een beetje slechte wil The National door. Zoals in Silent Song en The House.  Lee Rogers stamt uit het punkjaar 1977, maar daar houdt iedere punkrockaffiniteit helemaal op, want de Noord-Ier lust zijn Americana rauw en vertoont bijwijlen Springsteeniaanse aspiraties. Emotionele lappen muziek over liefde en het verlies ervan. En gezien de bijval die die andere Brit Sam Fender geniet met de onverholen Springsteen-fascinatie is er nog wel plaats voor een liefhebber. Maar Lee Rogers timmert al langer aan de weg, aangezien zijn debuut 'Drawing Clocks' al uitkwam in 2005.

Opener Everytime zet stevig in en is een statige rocker en toont misschien ook wel aan wat de achilleshiel van deze plaat is, aangezien het soms iets te vaak in midtempo blijft steken. The House is een mooie wals op synths die doet denken aan John Grant, bijwijlen ook erg verknocht aan een seventiesklankpalet.

Life And Lies vertelt het verhaal van een liefde die onbeantwoord blijft en ook in Haunted volgt hetzelfde pad waar het edel hart wordt genegeerd. Homeward Bound (niet die van Simon & Garfunkel) doet nog meer van hetzelfde, waardoor je stilaan toch wel begint te snakken naar een thematiek die iets verder reikt dan onbeantwoorde liefde.  Gevraagd naar de plaattitel, antwoordt Rogers: "My dad was as hard as the road he walked on but had the softest heart for us and my mother, who he loved unconditionally. He had a fighting spirit, and that's what I believe 'Gameblood' means and is where the album title comes from."

Verdienstelijke plaat met een klassevol zanger, die ergens halt houdt tussen pakweg Matt Berninger en John Grant, maar dan zonder de alternatieve tierlantijnen. Ruwe bolster, blanke pit is wat 'Gameblood' typeert en in de songs schuilt een bescheiden bombast die soms een beetje in de weg loopt. Wie houdt van singer-song, die op Amerikaanse leest geschoeid is, vindt hier zijn gading.