Lee Abraham - The Seasons Turn
Festival Music
Lee Abraham neemt ook op zijn vijfde soloworp rustig de tijd om aangenaam in het gehoor liggende en knap uitgebalanceerde progrock te serveren. ‘The Seasons Turn’ lijkt misschien op een herkauwen van het vorige album (‘Distant Days’ uit 2014), maar de Brit toont zich andermaal een oprechte en onrustige romanticus.
De "formule" is inderdaad dezelfde: Abraham schreef ook nu doorwrochte nummers met min of meer dezelfde gastzangers in het achterhoofd. Op de vorige plaat was hij zelf de zwakste schakel in het vocale palet. En hij heeft daar een les uit getrokken: op ‘The Seasons Turn’ is Abraham enkel terug te vinden in de achtergrondkoortjes.
Als songwriter snijdt Abraham onderwerpen aan waar iedereen zich in herkennen kan. Bij voorkeur over de beproevingen van menselijke relaties. Nochtans lijkt het titelnummer op het eerste gezicht vooral een ecologische boodschap te dragen: verheug u dat de seizoenen nog wisselen (zolang de klimaatopwarming het toelaat). “Feel the winter chill as we long for summer’s high.”
Uiteindelijk blijken de seizoenen een metafoor te zijn voor de liefde. Om de zomer te beminnen, moet men eerst de winter door. Ofwel: elke relatie heeft ups en downs; het is nooit alleen een wandeling door het park. Het breekbare timbre van zanger Marc Atkinson en de (gesamplede) mellotron onderstrepen de melancholie van een onrustig romanticus. Het fluitspel is een vriendendienst van Martin Orford (ex-IQ). Abrahams smaakvolle gitaarsolo’s zijn de bekroning van meer dan twintig minuten kwiek gebrachte neoprog.
Het leven kent pieken en dalen, aldus de moraal van de titelsong. Het epicuristische Live For Today trekt deze door met de kopstem van Dec Burke als apologeet. Pluk de dag. De tekst van Harbour Lights kan enkel door een eilander bedacht zijn: “The sea has been a friend to me forgiving everyone / It never has a plan for you / You’ve nowhere left to run.” Structureel valt de song uiteen in twee evenwaardige delen, met achteraan samenzang en het beste gitaarspel.
Ook Say Your Name Aloud en The Unknown gaan over relaties. In het eerste horen we warempel lijnen als “I’m watching you / I’m wanting you / I need you / I’m loving you” alsof de eighties helemaal terug zijn, maar uit de mond van Mark Colton (Credo) klinken de gemeenplaatsen wel oprecht. De zanger die het meest indruk maakt, is Simon Godfrey (Tinyfish) in The Unknown. In ritmisch en harmonisch opzicht bovendien de meest progressieve track op het album en met zijn zestien minuten blakend van ambitie.
Op een volgende plaat mag Lee Abrahams ambitie overigens verder reiken. Zijn vaste schare medeplichtigen (toetsenist Rob Arnold, drummer Gerald Mulligan en bassist Alistair Begg) is intussen door de wol geverfd en het reservoir goeie zangers op de Britse eilanden is bijlange niet uitgeput. Waarom niet een telefoontje naar Big Big Train-voorman David Longdon?