Ledfoot - Outsiders

TBC Records

Na zes solo- en twee duoalbums onder de naam Ledfoot brengt zelfverklaard gothic bluesman Tim Scott McConnell eindelijk nog eens een groepsplaat uit. Gek genoeg heet die band ook Ledfoot en is er op ‘Outsiders’ niet zo heel veel pure blues te horen. Maar laat dat de pret niet drukken, want het is vooral een goede plaat geworden.

Voor wie zich afvraagt: “Tim Scott Mc-wie?” - de man zelf mag dan inderdaad niet veel moeite doen om in de kijker te lopen, toch is het niet ondenkbaar dat er één van zijn songs in uw platencollectie zit. Veertig jaar geleden al coverde toenmalige popprinses Sheena Easton Swear voor de elpee ‘A Private Heaven’, en een zekere Bruce Springsteen nam zelfs tot twee keer toe – in ’95 voor een ep en in ’14 voor het gelijknamige album - een eigen versie op van High Hopes.

‘Outsiders’ is een plaat over kleine mensen die groot dromen, gedoemd zijn om te mislukken, maar liever strijdend ten onder gaan dan toegevingen te moeten doen - een beetje zoals McConnell zelf. Hij groeide op in een trailerpark in Florida en ruilde in het zog van zijn vader, die een rondreizend beroep had, aan een recordtempo de ene school voor de andere. Niet bevorderlijk wanneer je ergens bij wil horen, maar het leerde hem wel zonder al te veel compromissen en inmenging van buitenaf baas te blijven over zijn eigen leven.

Maar waar hij ook strandde, er was altijd muziek. Thuis kreeg hij flinke brokken country, blues en folk opgelepeld en als tiener begon hij in zijn eentje op te treden in bikerscafés in Florida. Enkele jaren – en omzwervingen – later belandde hij in New York, waar hij heel even deel uitmaakte van The Rockats, een rockabillyband, en na enkele soloplaten als Tim Scott richtte hij aan de andere kant van de States de zigeunerfolkrockband The Havalinas op, waarmee hij High Hopes opnam.

Gedesillusioneerd door de muziekbusiness verkaste McConnell dertig jaar geleden naar Noorwegen om er zichzelf, ver weg van de verlokkingen van het rocksterrenbestaan en vooral van de hoge eisen van de grote labels, opnieuw uit te vinden als muzikant. Hij verfijnde zijn techniek op twaalfsnarige gitaar en stampte een eigen stijl uit de grond, die hij gothic blues doopte. Dat resulteerde vóór deze ‘Outsiders’ al in zes intrigerende Ledfoot-platen vol songs die worden bevolkt door revolverhelden, moordenaars en ander galgenaas.

Al van bij de eerste noten van deze ‘Outsiders’ wordt echter duidelijk dat de naam Ledfoot vooral betrekking heeft op McConnells breuk met zijn verleden en niet op de muziek die hij maakt. Want zelfs als we de twee, veel melodieuzere duoplaten meetellen, die hij maakte met de Noorse gitarist Ronni Le Tekrø, klinkt dit album opvallend toegankelijk en vlot in het gehoor. Ietwat donker en soms somber van sfeer weliswaar, maar nergens zo grimmig en bezwerend als op de andere Ledfoot-albums.

Ook nu weer vormen het gitaarspel en de bariton van McConnell – die soms neigt naar de doorleefde stem van Johnny Cash,  soms naar de croon van Iggy Pop op diens jazz- en chansonplaten - het kloppende hart van de songs. Die wortelen stuk voor stuk in typisch Amerikaanse stijlen als country en blues, maar door de inbreng van drie bevriende, Noorse muzikanten - een toetsenman, een bassist en een drummer – worden de scherpe kantjes er wel een beetje van afgevijld en wordt er ook een onmiskenbaar Europees smakende saus overheen gegoten.

Dat hindert niet, want hoewel het als geheel een verre van avontuurlijk of baanbrekend album is, telt ‘Outsiders’ negen meer dan degelijke - zeg maar gerust uitstekende - songs die weinig meer dan een paar luisterbeurten nodig hebben om te blijven hangen. De negen tracks, opgenomen tijdens een studiosessie van amper vier dagen, vloeien naadloos in elkaar over en nergens kent de plaat een dip. En hoewel er ook geen Uitgesproken Uitschieters bij zijn, betrappen we onszelf er toch geregeld op dat we nummers als Dead Is Dead, I Do Believe, I’m The Outsider of Better Side lopen te brommen.

Kortom: met ‘Outsiders’ levert Ledfoot niet alleen een puike plaat af over mensen aan de rand van de maatschappij, dit album is tevens het perfecte opstapje om ook ’s mans minder toegankelijke werk van de afgelopen jaren eens te ontdekken.