Laurent Garnier vs The Limiñanas - De Pelicula

Because Music

Hoe zou het inmiddels met Laurent Garnier zijn, het Franse enfant terrible van de technomuziek? Geheel toevallig een vraag die ons onlangs even bezig hield. En kijk, plots is daar een plaat waarop zijn naam staat en waarop hij – in de lijn van zijn experimentele geest – de handen in elkaar slaat met de psychrockband The Limiñanas. En we gaan meteen met de deur in huis vallen: dit is GE-NI-AAL!

Het begon met een enkele ringtone van de hit Louie Louie (The Kingsmen) in 2017, die ertoe leidde dat Garnier het duo Limiñana uitnodigde op zijn Yeah Festival. Inmiddels uitgegroeid tot goede vrienden, heeft dit drietal zich vier jaren remote experimenteren toegeëigend om twaalf songs in elkaar te boksen en te bundelen op deze unieke conceptplaat. Zoals de openingswoorden verklappen: “Il s’agit dans un petit ville dans la Provence. Il aime la musique, et la cinéma. Il lit Odyssée, mais il déteste çà.” Zet er een donkere psychedelische fuzzgitaar van Lionel Limiñana onder, een rollende bas van Marie en de opbouwende breakbeat van Laurent Garnier en je belandt zo op de filmset van een 'Wild At Heart'-remake.

Achterliggend verhaal van dit conceptalbum is de verhitte roadtrip van tienerrebellen Juliette en Saul doorheen het zuiden van Spanje. Een verhaal in een bezweet, tropisch kader, met goedkope likeur, vintage caravans, kitcherige dansclubs, ongebreidelde vrijheid. Met passie en drama. En die elementen schijnen honderd procent door in deze muziek. Je zit mee in die club bij het goedkope Hammondriffje van Que Calor! (met vuilbekkende Spaanse kreten van MC Edu) en sleept jezelf door een zweterige kater bij een zes minuten neerdrukkend Juliette of voelt de weemoed in het instrumentale, akoestisch-klassieke Saul S’est Fait Planter.

‘De Pelicula’ is dus in feite één grote, sfeervolle film noir-score, waarin instrumentale partijen en digitale speelgoedjes mooi in teken staan van het geheel, maar waarbij elke track op zich ook een bestaansrecht kent van een vlotte melodie, sample of riff, beklemmende sfeer en opbouwende structuur. Er wordt erg regelmatig in het Frans verteld, maar nog meer overgelaten aan de fantasie van de luisteraar. Zoals het hoort.

En Laurent Garnier zou zichzelf niet meer zijn, moest er geen ontzettend oor voor detail in zitten in de vorm van voorzichtige echo’s, waaierige stofzandeffecten of punctuele, oppeppende stereobeats. We herkenden zelfs de gekende, opklimmende Paramount Pictures-tune bij aanvang van chemical beats-song Promenades Obliques.

Geloof het of niet, maar de drie componisten van dienst delen blijkbaar de liefde voor Can, trancemuziek en psychedelica . En die elementen vind je ook terug op dit album. Of toch al zeker op de geniale instrumentale krautrock van het hardnekkige Je Rentrais Par Le Bois … BB. En zo kom je dus uit op een soundtrack die niet zomaar een technovertaling is van een rockact of een rockomzetting van het werk van een technoproducer. Er werd oprecht samen een verhaal opgemaakt, naar muzikale thema’s gezocht, sfeerelementen en geluiden bij elkaar gesprokkeld, gekneed, geboetseerd en gekleid. Laag op laag. Tot het verhaaltje klopte. En dat doet het.

Avontuurlijk en leuk album. Je hebt ons weer liggen, Laurent!