Las Lloronas - Soaked
MUZIEKPUBLIQUE
Sommige muziek groeit uit een organische voedingsbodem die soms zo plaatsgevoelig is dat het slechts op dié plaats kon ontstaan. We stellen ons zo voor dat deze eerste plaat ‘Soaked’ van Las Lloronas nergens anders dan in onze hoofdstad kon gemaakt worden. Elke vezel van deze plaat schreeuwt een grootstedelijk karakter uit, maar dan vanuit de volkse achterbuurten en kroegen van Brussel. “Hola, en Antwerpen dan?”, horen we de mannen van ’t Stad al roepen. Ja, neen, misschien, … maar toch niet hetzelfde.
Onze eerste kennismaking met de groep dateert van vorig jaar tijdens de onvolprezen ‘Toots Sessies’ op Canvas, een initiatief van de vaderlandse televisie om talent van bij ons een podium te bieden, toen de reguliere podia gesloten bleven tijdens de eerste golf van de coronapandemie. Toen al vielen deze drie jonge veulens op met die open blik op muziek en op het leven.
Het trio met wortels in allerhande windstreken - Amber is Spaans-Nederlandse, Sura groeide op in Brussel met een Amerikaanse vader en Marieke heeft Duitse roots - trof elkaar in de winter van 2017 in het kosmopolitische Brussel. Daar speelden ze op straat, op pleinen en in de volkscafés, waar mensen dansen en zingen voor elkaar en waar muziek iedereen doordrenkt (“soaked”, vandaar de titel van de plaat) met een intense beleving die zo oud is als de wereld. De groepsnaam refereert aan de legende van La Llorona, Spaans voor “de wenende vrouwen”, die deel uitmaken van de Spaanse cultuur uit het zuidwesten van de Verenigde Staten en Mexico sinds de tijd van de conquistadores.
En deze tristesse en melancholische sfeer drapeert zich ook over de muziek van deze Brussels ketten: bijwijlen een subtiele mix van klaagzang, strijdlust en breekbaarheid. De harmonische zangpartijen van de dames gaan een zwoele dans aan met klarinet, gitaar en accordeon. Daarnaast wordt af en toe nog een bedje gespreid voor de staande bas, saxofoon en trompet. Een plaats waar het fijn toeven is. Soms doet het denken aan Laïs, dan weer aan Les Negresses Vertes, maar ze zijn vooral hun (h)eerlijke zelf. Soms hoor je folk, dan schemert er weer wat klezmer door en dan ontwaar je een bluesy hiphopbeat. Openingsnummer Làgrimas (Tranen) levert al meteen een visitekaartje af van waar de groep voor staat: gezongen in het Spaans, met slampoetry in het Frans onder begeleiding van een droeve klarinet en accordeon.
Het kosmopolitische in de muziek wordt versterkt door de verscheidenheid aan talen die ze gebruiken: van Spaans en Frans over Arabisch en Hebreeuws naar Engels (en weer terug). Alles loopt organisch door elkaar. Ook de injectie van slampoetry in de muziek smelt samen met het leven van en in de stad. Slampoetry dient in deze zeker niet verward te worden met rappen, maar legt de link met sociale en politieke thema’s. De erg persoonlijke en kwetsbare overpeinzingen over verdriet (tranen worden er regelmatig geplengd), eigen kwetsbaarheid (Bien Sages), tegemoetkomen aan verwachtingen en the white privilege (Bodies) of gendergelijkheid (Mutation) maken van deze plaat geen hapklare brok consumptiemuziek.
Ook religie wordt niet uit de weg gegaan, zoals in het toepasselijk getitelde Prayer, een oud Joods gebed dat vaak voor kinderen gezongen wordt voordat ze naar bed gaan. Opmerkelijk in dit gebed is dat om de steun van Shehinat ‘El, de zogenaamde vrouwelijke naam van God, gevraagd wordt. Bukra laat in het Arabisch en het Hebreeuws de klaagzang horen naar hoop voor het Heilige Land in het Midden Oosten.
Maria La Portuguesa is dan weer een korte hommage aan het nummer van de Andalousische zanger en poëet Carlos Cano, die het op zijn beurt schreef als eerbetoon aan de Portugese fadozangeres Amália Rodrigues. En zo wordt er nog een verdere linguïstieke link gelegd, ditmaal naar het Portugees. De hele wereld komt met deze plaat je oren binnen.
Met ‘Soaked’ hebben de dames van Las Lloronas alvast een statement de wereld ingestuurd. In een jaar waarin de wereld op meerdere manieren stilstond en veranderde, namen en kregen ze de tijd om hun ideeën onder woorden te brengen, krachtig en kwetsbaar. Wie zich laat doordrenken (‘soak’) van hun verhaal, zal zich niet bekocht voelen. En er mag af en toe een traantje weggepinkt worden.