Lankum - Between The Earth And The Sky

Rough Trade

Zijn er nog zekerheden in het leven? Te weinig om op te noemen en net genoeg om voort te leven. Eén ervan is dat er in het groene Ierland een soort humus ligt waaruit altijd wel één of andere vorm van folkmuziek zal groeien. Of dat nu rigoureus traditionele folk blijkt te zijn met doedel- of trekzak, viool of gitaar of een moderne versie met synthesizer of anders elektrisch versterkt geweld of een mengeling van beide, doet er kennelijk niet toe. Ieren ademen folk en Lankum zijn Ieren !

Lankum, dat is het groepje dat in het begin van dit millennium gevormd werd door de broers Ian en Daragh Lynch. Lange tijd traden ze op onder de "originele" groepsnaam Lynched, maar sinds twee albums zijn ze tot het inzicht gekomen dat er (nog) betere groepsnamen moeten zijn, Lankum bijvoorbeeld.

De trouwe liefhebber van authentieke, Ierse folk komt in ‘Between The Earth And The Sky’, de tweede cd, onverkort aan zijn trekken. De traditional Peat Bog Soldiers krijgt een klassieke versie, sober en haast volledig a cappella, en Bad Luck To The Rolling Water komt in de buurt van een regelrechte shanty; ambiance verzekerd. Het instrumentale The Townie Polka misstaat niet. Met een minimale begeleiding wordt Del ante In El Ireann een heuse ballade, die een niet zo vrolijke kant van Ierland laat zien. De sobere begeleiding kunnen we nog aanvaarden, maar te weinig dynamiek doet deze acht minuten lange compositie al vlug vervelend klinken. Eerder een slaappil dan een song.

We zouden bijna hetzelfde kunnen zeggen van The Granite Gaze dat ook gevaarlijk zeurend begint. Gelukkig zitten er tempowisselingen in, die de brok uiteindelijk toch verteerbaar maken. En dan moet The Turkish Reveille nog passeren, haast twaalf minuten gezoem van instrumenten waarin tergend traag het droeve verhaal gezongen wordt van de matroos die in de scheepswand van de Turkish Reveille, een vijandelijk schip, negen gaten boort, maar door de kapitein toch niet terug aan boord wordt gehesen. Juist, dat is dezelfde thematiek als de in onze kontreien bekende ballade De Noordzee (van o.a. Boudewijn De Groot). Alleen is de onze een stuk korter en krachtiger, melodieuzer en (daardoor) eindeloos veel aangrijpender.

Radie Peat, de enige vrouw in de groep, doet mooiere dingen met haar stem dan met haar soms iets te opdringerige concertina. Ze mag het album openen en sluiten met twee ballads: What Will We Do When We Have No Money en de traditional Willow Garden. Lankums versies zijn zonder meer van hoog niveau.

Begin en einde van dit album zijn sterk en daartussen heerst wisselvalligheid en nogal wat traagheid; een beetje zoals de nationale voetbalploeg, sympathiek maar net niet geplaatst voor het WK.