Lala Lala - The Lamb

Hardly Art Records

The Lamb

Lala Lala is weer zo’n bandnaam waarvan je je afvraagt: waar halen ze het in vredesnaam toch? In dit geval bij de moeder van frontvrouw Lillie West, naar het schijnt. Maar goed, het plaatje toch maar eens opgezet en blij verrast de oren gespitst.

‘The Lamb’ is Lillie Wests tweede plaat als Lala Lala, de band waarvan zij de frontvrouw is, maar waarin ook Emily Kempf (bas, achtergrondzang) en Ben Leach (drums) de dienst uitmaken. West zelf ziet het echter als haar debuutplaat (het is ook de eerste op Hardly Art) omdat ze haar echte debuut ‘Sleepyhead’ eerder als een accident de parcours ziet.

West strompelt door het leven op hoge, wankele poten als een pasgeboren veulen of – in dit geval – een pasgeboren lam. Ze had geen idee welke richting haar leven uit moest tijdens de periode waarin ze deze twaalf nummers schreef en werd geconfronteerd met paranoia na een diefstal, overlijdens van dierbaren en zinloos geweld.

Haar bleke lijf, dat oorspronkelijk het licht zag in Engeland, maar nu in Chicago rondhangt, staat vol met tattoos en haar haren zagen alle kleuren van de regenboog, maar toch heeft ze al heel wat levenswijsheid opgedaan tijdens haar wilde jaren waarop de vierentwintigjarige terugblikt in Water Over Sex.

Nu de drank is uitgewerkt, kijkt West terug met een zekere weemoed. Nog altijd is verveling een beest dat ze liever niet tegenkomt, maar ze heeft haar lesjes wel geleerd. Dat blijkt uit de verrassend eerlijke, kwetsbare teksten die bij de plaat zitten op een kauwgumroze tekstblad. Geen verkeerde liefdes meer voor haar of zoals ze het uitdrukt in Destroyer: “I sense violence and know you’re still a threat.”

Een basebalbat achter de deur zorgt voor een gevoel van veiligheid, leer je in I Get Cut, één van de meer punky nummers. Maar schuldgevoelens blijven hangen over de pijn die ze zelf veroorzaakte. Dat komt dan weer boven in het bijna naakte Dove, een song over de dood van een vriend. Het is één van de songs waarin West laat horen dat ze niet zomaar de volgende indierockchick is.

Een andere staat helemaal aan het eind: See You At Home, de afsluiter, maar ook de langste track op de plaat en eentje met een heel mooie, nostalgische saxofoon erin. “I release you”, zingt West herhaaldelijk, maar het loslaten duurt dus wel een dikke vier minuten. Nog niet lang genoeg voor ons eigenlijk, want hoe vaker we deze plaat horen, hoe meer we er in ontdekken.

‘The Lamb’ lijkt op het eerste gehoor de zoveelste DIY-rockplaat waarin grunge, punk en dreampop elkaar vinden, maar wij fladderen er al een tijd terug naartoe, als een mot naar een vlam.

Op 24 februari komt Lala Lala naar de Witloofbar in de Botanique.

27 november 2018
Marc Alenus