Lala Lala - I Want The Door To Open

Hardly Art Records

Drie jaar na ‘The Lamb’ verrast Lillie West met een album dat kronkelt als een sidderaal die af en toe ook vonken geeft.

Voor meer achtergrond over de artiest, verwijzen we u graag naar de recensie van de voorganger van ‘I Want The Door To Open’. Dat geeft ons de gelegenheid om zonder veel poespas meteen in dit album te duiken. Dat deden we trouwens in juli ook al met de eerste single, die toepasselijk Diver heette en onthulde hoe rijk deze plaat wel zou kunnen klinken. Diver is immers een popsong die de grote registers niet schuwt. De synths pompen als een gek, de drums van Wests stadsgenoot Nnamdi Ogbonnaya klinken weids als Lake Michigan net buiten Chicago, West pusht haar stem tot de grens en schetterend koper vervolmaakt het barokke geluid.

En als er een thema komt euh… bovendrijven op de plaat, is het wel “water”. Dat begint al bij de coverart, waarop West als een soort cyborg staat afgebeeld op een groot waterlelieblad aan de rand van een binnenvijver. Maar ook in een songtitel als Color Of The Pool en in de teksten zitten talloze verwijzingen naar water (“Be my light as it hits the water” in Lava,  "The current strong" in Beautiful Directions, enz.)

Ook de sound is ongrijpbaar als het natte goedje.We horen r&b, hiphop, pop, elektrorock en spannende jazz en de muziek klinkt vaak alsof hij door een digitaal aquarium gaat. Gitaren en synths kletteren op een manier die suggereert dat West accepteert dat het leven onweerstaanbaar verder stroomt.  

In de eerste helft van de plaat speelt de saxofoon een belangrijke rol. Het zou niet eens ongepast geweest zijn, mocht de plaat uitgekomen zijn op 3 oktober, International Saxophone Day, al slaat de plaat een andere richting in met het korte Photo Photo, waarin enkel Wests stem te horen is. Ook in Prove It dus geen sax meer, maar wel gitaren die klinken als een muziekdoosje. En daarna is het wachten tot de afsluiter (het korte niemandalletje GB niet meegerekend).

In Castle Life fungeert de slotgracht als spiegel. “I wish that I could see / What’s right in front of me / Which reality / Is actuality (fantasy)”, zingt ze mijmerend vanuit haar torenkamertje. En in Bliss Now! kijkt ze terug op haar vijfentwintig levensjaren. “Today I’m twenty five/ I bought myself a knife”, klinkt het enigszins verontrustend.

Toch gaat deze plaat minder over de worsteling met het leven. Of ze is op zijn minst minder recht voor de raap en meer poëtisch. Je moet al goed zoeken in de puzzelstukjes om een vermoeden te krijgen waarover het gaat. En vaak weet je niet of je een hoekje hebt gevonden of een stukje dat ergens in het midden hoort. Neem nu Straight And Narrow waarin ze zichzelf lijkt te zien als een cherubijntje als Eros of Amor. Het zal wel over de liefde gaan, zeker? Maar wat bedoelt ze als ze in de song daarop zingt: “You’ve got beautiful directions”?

West lijkt zelf het noorden even kwijt, maar met de hulp van Benjamin Gibbard van Death Cab For Cutie vindt ze dat terug in Plates, één van de hoogtepunten van de plaat, omdat je hier wel geraakt wordt door zinnen als “One hand creates / one hand destroys”, en door de mooie samenzang tussen de twee. Ook de afsluiter Utopia Planet mag er (ondanks de vocoder) zijn dankzij de spannende jazzy toets van saxofonist Jen Morimoto.

Met ‘I Want The Door To Open’ zet West dus eerder de deur op een kier dan dat ze de leefwereld wijd open gooit. Wat ons betreft, verdient ze daar heel veel krediet voor. Veel jonge artiestes zouden voor een meer commercieel geluid kiezen.

Live:

30/01/22 Botanique (Rotonde) – Brussel
29/01/22 Cactus @ Villa Bota – Brugge