Ólafur Arnalds - Late Night Tales

Late Night Tales

De laatste jaren stonden voor de IJslandse componist Ólafur Arnalds vooral in het teken van samenwerkingen; met Nils Frahm, maar ook met Janus Rasmussen (Kiasmos) en met de Duits-Japanese pianiste Alice Sara Ott. Tussendoor werkte hij nog aan een indrukwekkende reeks soundtracks ('Another Happy Day', 'Life In A Fishbowl', 'Gimme Shelter'). Voor de muziek bij de tv-reeks Broadchurch sleepte hij zelfs een BAFTA award in de wacht. En nu is er dus zijn eigen 'Late Night Tales'-compilatie.

Arnalds' talent kwam voor het eerst boven water met 'Eulogy For Evolution' (2007). Daarop volgde de 'Variations Of Static'-ep. Ondanks het instant succes bleef hij niet bij de pakken zitten en experimenteerde. Zo kregen we onder meer 'Found Songs', een songcollectie waarbij gedurende een week elke dag een nummer tot stand kwam. Op zijn tweede album versmolt Arnalds nog elektronica met van klassieke arrangementen voorziene kamermuziek. En met 'For Now I Am Winter' breidde hij zijn klankpalet uit door er voor het eerst vocals aan toe te voegen.

De 'Late Night Tales'-compilatie is een klein pareltje in de reeks. Toen hem de vraag werd gesteld, dacht Arnalds eerst nog dat het een klusje van twee keer niets zou zijn. Wat nummers bij elkaar zoeken en klaar. Een half jaar later krabde de IJslandse componist zich nog altijd in de haren en besloot om de mix en het project aan te pakken, net zoals hij zou doen voor zijn andere scores. Het was volgens de componist een nieuwe en erg leerrijke ervaring op.

"Dit is de soundtrack bij mijn leven", zegt Arnalds. Een blik op de tracklist leert dat hij zich laaft aan erg uiteenlopende, muzikale vaatjes, gaande van bekendere helden als Four Tet, James Blake en Julianne Barwick, maar ook wat minder bekend talent (Odesza, Koreless) zet hij maar al te graag in de schijnwerpers.

Naast zijn eigen bijdragen (solo en met Kiasmos) valt vooral de exclusieve cover van Beyoncé's Say My Name op. Behoorlijk verrassend, vooral ook als blijkt dat de versie in kwestie ijzingwekkend mooi is.

Zijn compilatie opent met een dromerig, folky fragmentje, dat probleemloos overgaat in heerlijk echoënde sirenenzang op Julianne Barwicks Forever. Meteen al een klein hoogtepunt. Met Last Remnants (Koreless) wordt het postdubstepterrein betreden. Het meer dan intrigerende klankenspel houdt de luisteraar helemaal bij de les. Tussendoor worden we getrakteerd op rustige, maar dansbare interludia zoals Odesza's toepasselijk getitelde How Did I Get Here.

Of het nu gaat om een bizarre combinatie van een akoestische gitaar met prikkelende beats en elektronica (A Noise van Anois) of om Björk-achtige vocals van Arnalds' landgenoten Samaris, het past allemaal wonderwel op deze 'Late Night Tales'.

Al zijn we vooral blij met de aanwezigheid van Rival Consoles (Pre) en Four Tet, die met zijn Jamie xx-remix van Lion nogmaals bewijst bij de grootsten in het genre te horen. Halfweg komt de compilatie echt op tempo, onder meer dankzij de inbreng van Jai Paul (een demo van Jasmine), die het erg dansbaar houdt. James Blake brengt dan weer een eerder nostalgische, zelfs licht jazzy toets (Our Love Comes Back) aan.

Eén van de absolute hoogtepunten is Spooky Blacks Pull, die de Destiny's Child-cover voorafgaat. Het muzikale bereik is erg groot: zo vloeit And Still They Move (Stetson & Neufeld) naadloos over in Orgoned van Kiasmos. David Tennant mag iets later met Undone, een spoken word op basis van een verhaal van Anam Sufi, het licht uitdoen.

Dit is een zeer geslaagde compilatie met een aantal verrassingen, die goed aanduiden waar Arnalds zijn muzikale ideeën en projecten bij elkaar zoekt. Wie denkt dat IJslanders vooral kille, stugge mensen zijn, kan hier ontdekken dat er in Arnalds een warmbloedige, soulvolle en vooral erg inspirerende muzikant schuilt.