Lady Linn and her Magnificent Bigband - Black Swan
Cargo Records
Wie de eenheidsworst die de hitparades en de radiogolven dezer dagen domineert beu is, zet zich maar beter even schrap en leest rustig verder. Want wie zich werkelijk geen moer aantrekt van hoe songs dezer dagen lijken te moeten klinken, is Lien De Greef. Als Lady Linn doet ze al vijftien jaar haar eigenzinnige ding. Doorgaans geruggesteund door haar Magnificent Seven, maar om haar jubileum wat luister bij te zetten, krijgen die dit keer zelfs nòg versterking. Lady Linn and her Magnificent Bigband dus. Ze neemt een uniek plekje in de Vlaamse muziekindustrie in en ze zet dat nog wat kracht bij op haar nieuwe album ‘Black Swan’.
De muziek van Lady Linn is een beetje als een teletijdmachine: je wordt decennia terug in de tijd gestuurd. Wij rekenen onszelf niet tot de cultuurpessimisten die vinden dat vroeger alles beter was, maar het is toch wel fijn om even te proeven van de tonen van de eerste helft van de vorige eeuw: echte bigbandmuziek en dat krijg je nu meer dan ooit bij Lady Linn. Haar zeven muzikanten zijn er nu een stuk of zestien geworden. Vier kaarttafels, jawel. Dat moét dus wel een gezellige bedoening opleveren en dat hoor je ook meteen in opener Nobody But You, waarin meteen alle muzikale registers opengetrokken worden. Een enorm geluid dat je zowat omverblaast en de song die eronder schuilt, is ook best te pruimen.
Maar wie verwacht dat het voortdurend zo’n bombastisch geluid is, komt bedrogen uit; en gelukkig maar. Trop is natuurlijk te veel en we zijn ervan overtuigd dat niemand dat beter weet dan producer Jonathan Jeremiah. Want aan het einde van het tweede nummer, Miss The Boat, begonnen we ons al zorgen te maken of we dit wel een hele rit zouden kunnen uitzitten. En net dan volgt er al een fraai rustpunt met Laundry Day. Dat bewijst voor ons wat een straffe zangeres en songschrijfster Lady Linn is geworden. Een lied over een writer’s block en hoe je daarmee kan omgaan: waarom niet over het dagdagelijkse leven van een zangeres/mama? Het album zit dan echt op kruissnelheid, want wat later volgt de uitstekende eerste single You + Me. We vermoeden dat dit in swingmiddens een echte voltreffer is, als zelfs wij lichte danskriebels beginnen te voelen. Direction zou voor ons ook prima singlemateriaal zijn: het is catchy, dansbaar en licht verteerbaar.
Het bigbandgevoel een hele plaat spannend houden is bij ons net niet gelukt, maar toch willen we Lady Linn alle lof toegooien om zo resoluut te durven kiezen voor een ander geluid. Want we hebben best het gevoel dat ze het zichzelf wat gemakkelijker zou kunnen maken en in plaats van jazzmuziek te opteren voor meer poppy songs. Wat haar passage in het vtm-programma ‘Liefde Voor Muziek’ ons duidelijk maakte, is hoe goed ze klinkt, als ze voor een spaarzame begeleiding kiest. Wat Nog Komen Zou van Bart Peeters werd het adembenemend mooie Raindrops On A Leaf. Dat staat uiteraard niet op ‘Black Swan’, maar er staat wel een andere minimalistische song op die er voor ons met kop en schouders bovenuit steekt: Afraid To Lose You. Heerlijk simpel op piano en daardoor echt bloedmooi.
Al willen we Lady Linn zeker niet uit dat unieke jazz-hoekje drijven dat ze bij ons een unieke invulling geeft. Misschien is Walking In The Rain wel de perfecte symbiose. Het begint uitgepuurd, maar krijgt nog een grootse finale met de big band en daardoor zou het wel eens het beste van de twee werelden kunnen zijn.