L.A. Witch - L.A. Witch

Suicide Squeeze

Wanneer drie fijne dames de muzikale muil opentrekken, zal de pers doorgaans even extra kijken welk vlees ze in de kuip heeft. Wanneer het dan nog drie jongedames betreft die uit California komen en tegen de schenen wensen te stampen met een bandnaam als L.A. Witch en als klassiek garagerocktrio uitpakt met snedige gitaarsongs en geen blad voor de mond neemt, liggen de kaarten helemaal open op tafel.

Een geairbrushete hoes met pimped Chevy, vlammen en vrouwelijke schoonheid; L.A. Witch legt het er vingerdik op. Het is dan ook verrassend wanneer blijkt dat dit trio niet opteert voor onstuimig gejam, maar eerder voor trage, expliciete bluesrock vol fuzz en een wat holle, ontastbare sound. Negen kale, wat desolate songs, waarbij basisdrumwerk en een vlotte basgroove de onderbouw vormen, wauwelende gitaarsolo’s en ijle, bijna etherische zang voor inkleuring typeren dit naamloze debuut.

Even trapt de band op het gaspedaal in een hapklare tweeminutensong als Good Guys; even flirten de dames met psychedelica in een dubbel zo lang Brian; of zelfs met countryvibes in een stukje Untitled, een single met een wel heel erg inspiratieloze titel. Het zijn dit soort uitstapjes die deze opvallend lome plaat de glans moeten geven; en misschien ook proberen te verbergen dat echte credibility gepaard moet gaan met stevig song- en tekstschrijftalent, want daar durft het wat aan ontbreken in deze man/vrouw-geïnspireerde, nogal oppervlakkige liedjes.

Al bij al verrast ‘L.A. Witch’ dus aanvankelijk aangenaam omwille van de leuke sound en aantrekkelijke, vocale kracht. Het trio kiest voor een uitstraling als rock-witches en niet als rock-bitches en dat juichen we ten volle toe. Maar nog voor de wekker het half uur heeft aangegeven en dus de laatste notenbalk van de cd werd ingezet, is dat vuur gedoofd. Live zal het vast werken, met wat meer podiumpit en drie damessnoeten erbij, maar onze huiskamerstereo heeft ons ooit al meer verwend.