L.A. Salami - The City Of Bootmakers

Sunday Best

Twee jaar geleden voorspelden wij L.A. Salami een grote toekomst. We durfden hem zelfs de stem van een generatie noemen; uiteraard een allusie op die andere bard van lang geleden. Met ‘City Of Bootmakers’ voldoet L.A. Salami alvast op zijn minst aan de verwachtingen.

Er zullen misschien mensen zijn die zich ergeren aan de standpunten die L.A. Salami durft innemen. Maar hij durft tenminste. Hij lacht de voddeventen van IS recht in hun gezicht uit met een song als Terrorism (The ISIS Crisis) een track die oorspronkelijk bijtend als Sleaford Mods zou klinken, maar die door een flinke scheut sarcasme de terroristen in hun hemd zet. En zo hoort het.

Dat sarcasme doet niets af van de scherpe inzichten die Lookman Adekunle Salami deelt, maar het zorgt er wel voor dat hij eerder overkomt als de nar in plaats van als de pedante wijsneus die sommigen op basis van zijn vorige plaat van hem wilden maken. Door zich wat humoristisch op te stellen, kan hij gemakkelijker zijn waarheid spreken.

Voor deze plaat ruilde hij Londen even in voor Berlijn en nam hij de in Londen kamperende, Zweedse band Francobollo mee die zich voor de gelegenheid The Bootmakers doopten. Samen klinken ze als The Waterboys met een erg Brits klinkende Dylan als leadzanger.

In de eerste track, lijkt Salami bij het ochtendgloren uit een bar te strompelen, terwijl de barpiano hem nog toewaait vanuit de open deur. Hij declareert met dubbele tong een stuk van de tekst van The Scene, een track die vier jaar geleden op ‘Prelude’ stond.

De toon lijkt gezet, maar dan volgt Generation (L)ost, ’s mans eerbetoon -  met full band - aan de huidige generatie die het beter heeft dan gelijk welke generatie ervoor, maar zich toch verloren voelt temidden van alle politieke, sociale en relationele problemen die door de media gevoed worden en de massa verdwazen.

Op dezelfde toon gaat Who’s Cursing Us Now?  verder, met slimme verwijzingen naar Trumps twittergedrag en de bankencrisis. Pas na Terrorism (The ISIS Crisis) keert Salami met Brick Lane terug naar de bar waar hij in het begin van de plaat buiten strompelde, voor die door één of ander bouwproject wordt afgebroken om plaats te maken voor karakterloze nieuwbouw. Nu weerklinkt daar nog folk en blues en lopen er hippe vogels rond, maar hoe lang nog?

In Tell You Why heeft Salami zich nog eens zelf op het kleine podium gehesen en klinkt hij als een dronken fatalist: “Show me income based on reprieving / I'll tell you why life has no meaning”. Dat weerhoudt hem er niet van om een song later te schitteren met het schijnbaar luchtige England Is Unwell.

Hoe later op de avond, hoe wijzer de protestzanger, zo lijkt het wel vanaf A Man; A Man Without Warning (Certified), want in elke song, die volgt, pakt hij wel een andere existentiële vraag aan terwijl achter hem de piano rammelt en de gitaren zorgeloos jengelen. Zorgeloos is Salami echter alles behalve. Nu hij ouder wordt, worden zijn twijfels zelfs groter, zingt hij in het melancholische The Talisman On The Age Of Glass en zijn vertwijfeling klinkt nog meest door in afsluiter What Is This?

En dan is er nog een bonustrack die tegelijk de meest recente single is. Jean Is Gone is, in tegenstelling tot alle andere songs op deze plaat, een ouderwetse break-upsong. Vandaar dat het er wellicht wat achter is geplakt. Maar wat een pakkende manier om de plaat af te sluiten!  

Is L.A. Salami een poëet en filosoof of een profeet met een gitaar en een mondharmonica? Kies zelf, maar vergeet niet te genieten van dit album.

Op 7 mei speelt L.A. Salami op [PIAS] NITES.