KYOKO - KYOKO

Addictive Noise Records

Hoe zat dat ook alweer met het gebrek aan vrouwen in de Belgische popscene? Waren er te weinig te vinden om een MIA aan te gunnen? Of werden ze gewoon over het hoofd gezien? Wij gokken op dat laatste, want we kennen er zelf genoeg die de moeite waard zijn.

KYOKO

Alleen al bij Hooverphonic passeerden er voldoende straffe madammen om een muziekencyclopedie te vullen. Uiteraard hebben die niet allemaal iets gepresteerd het voorbije jaar om een award te rechtvaardigen, maar er is er ten minste eentje die dat in 2017 wel probeert.

Kyoko Baertsoen, destijds de derde zangeres in het lange rijtje dat Alex Callier en Raymond Geerts lieten aanrukken, komt na jaren stilte ­ – eindelijk, durven we zeggen – met een soloplaat. Na haar kortstondige avontuur met Hooverphonic startte ze Lunascape, de band waarmee ze drie albums uitbracht en, ook al bleef ze daarna actief met onder andere een paar rollen in IMAX-films en tournees met DJ Buscemi en de Canadese band Conjure One, toch leek ze van de radar verdwenen.

En toen kwam eind vorig jaar single Wildest Rain aanwaaien. Daarop was te horen dat Kyoko nog niets verleerd was. Integendeel, terwijl de elektronica binnenwaaide als wind onder de deur, zong zij verleidelijk als in haar beste Lunascape-dagen, zuchtend en fluisterend als een engel op je schouder.

Dat Kyoko vooral de triphopkaart trekt, mag dan – gelet op haar verleden – geen verrassing heten, toch weet de zangeres samen met Jan De Block af en toe te verrassen. Zo waaien in opener Crave My Love een dwarsfluit en een mondharmonica, voorbij die zo uit een soundtrack van Ennio Morricone zouden kunnen komen, en haalt het duo voor In Dreams en My Favourite Lover een aantal vintage synths van Eurythmics van stal om die te koppelen aan een dansbeat.

Die combinatie van een verrassend instrumentarium en Kyoko’s karakteristieke stem houdt de plaat van begin tot eind spannend. En ook de wisseling aan sferen is opvallend. Zo is er op Come Back zelfs een vrolijke fluiter aan het eind. Wie triphop, zoals hier gebeurt, op overtuigende wijze niet alleen zwoel, onderkoeld en donker, maar ook vrolijk kan laten klinken, moet van goeden huize komen.

Het meest verrassende en persoonlijke nummer staat helemaal achteraan. In Don’t Look Back kijkt Kyoko terug op de keuzes die ze maakte in het leven, op het balanceerwerk op de slappe koord tussen gezin en carrière; een vervormde piano, een akoestische gitaar, wat subtiele synthlijnen en al dan niet echte blazers vervolledigen het klankpalet van deze indringende song die start als een slow, onderweg symfonische allures krijgt en dan uitdooft in berusting. “Don’t feel sorry / don’t look back / It’s a choice you made between the heart and your restless mind / I’m OK now.”

Of Kyoko de weg naar de radio en dus de gerechtvaardigde waardering voor haar werk zal vinden, ligt niet in onze handen, maar wij wezen op zijn minst de weg.

7 maart 2017
Marc Alenus