Kurt Vile - (Watch My Moves)

Virgin Records

Neil Young had een imaginaire zoon en hij heette Dinosaur Jr. Die had op zijn beurt een neefje aan moeders zijde met de naam Kurt Vile. Je kan er mee dollen, maar er is zeker een inhoudelijke, sonische lijn te vinden tussen deze drie protagonisten, die ieder op hun manier een eigen atypische stem en een virulent gitaargeluid hanteren.

Maar de denkoefening moet hier vandaag vooral over de negende en laatste plaat van het neefje Kurt Vile gaan die een aparte plaats inneemt in het alternatieve rocklandschap. ‘(Watch My Moves)’ opent zeer atypisch met de beheerste ballade Goin On A Plane Today, waarin de gitaren niet gieren. Integendeel, een statige barpiano zet de toon voor een Ray Davies-achtige ballade die recht van “Muswell Hillbillies” lijkt weggewandeld te zijn. En de heer Vile heeft wel schik in deze meer terughoudende manier van musiceren, want ook de daaropvolgende tracks Flyin (Like A Fast Train) en Palace Of OKV In Reverse hanteren een zelfde beheerste terughoudendheid die de songs van pas komen.

Warempel, aan het einde van de plaat kom je tot de vaststelling dat nergens de gitaar van de lijn wordt gelaten om eens in hondsdolle vaart door te wei te spartelen. Toch een spijtige vaststelling, maar de kwaliteit van de songs moet er niet danig onder lijden, want de countryrockstijl, die hij hier hanteert, komt songs als Chazzy Don’t Mind en Say The Word zeker ten goede. 

Hij zal er andermaal allicht niet de wereld mee veroveren, maar de cultstatus van artiest die net buiten de lijntjes kleurt en toch weer anders uit de hoek komt dan verwacht, zal er niet onder lijden. Op sonische instrumentals als (Shiny Things) en Kurt Runner, die totaal niets bijbrengen en als overbodig kunnen beschouwd worden, zijn we dan weer niet zo tuk. Leuk op een demo, niet op een plaat.

De man klinkt bezadigder dan ooit op zijn tweeënveertigste en schuwt het niet om vanuit de hangmat ook de sfeer van de hangmat op de plaat te pleuren. Favoriete track Like Exploding Stones duurt meer dan zeven minuten en had gerust nog wel verder mogen meanderen op die countryfeel.

Introspectief heet dat, naar verluidt, en het levert een mooie luisterplaat op, maar aan het eind is het toch hoog tijd dat we even een scheut scheurende ‘Freak Scene’ van zijn oom nodig hebben.