Kurt Vile - Bottle It In

Matador

Een nieuwe plaat van Kurt Vile is een gebeurtenis geworden. De indie songschrijver werkte gestaag aan het pad, de populariteit groeiend met elke plaat. Zijn geluid evolueerde met hem. Met 'Bottle It In' kan hij een laattijdige zomerplaat aan zijn arsenaal toevoegen.

 

Kurt Vile liet een hele rits muzikanten (waaronder Kim Gordon) opdraven om mee te werken aan nieuwe langspeler 'Bottle it in'. Single Loading Zones geeft al aan waar de plaat heen gaat. Elk hoekje en gaatje wordt gevuld met brede harmonieën. Ruimte werd ingewisseld voor grandeur. De plaat klokt af op één uur en acht minuten. Deze keer wordt meer tijd genomen om songs te laten ontsporen en verzinken dan op voorganger 'B'lieve I'm Going Down'.

Bassackwards grossiert in achterstevoren afgespeelde synths, akoestisch getokkel en warme bastonen en verzandt in een synth-solo-experiment. Gelukkig is Vile niet vergeten hoe te meanderen en houdt de track zich desondanks recht. Als songschrijver heeft de Amerikaan métier opgedaan. Alhoewel... Songs kun je de nummers niet noemen. Hij rekt refreinen, strofes en liedjes uit tot ze naadloos in elkaar over lijken te vloeien. Het album is één monolithische zomerbui. Zoals Vile het zelf zingt in One Trick Ponies: “'Cause I've always had a soft spot for repetition.” Het enige echte nummer is een cover: Rollin' With The Flow van Charlie Rich. Tekstueel houdt hij het verder bij lichte en simpele beschrijvingen van zijn wereld: hoe hij niet houdt van vijanden, dat hij zijn vrienden graag ziet, dat hij probeert zich niet te veel zorgen te maken.

'Bottle It In' is een toonbeeld van muzikale evolutie, van Vile die jaagt op het mythische epitheton van songschrijver. Het resultaat is een ingenieuze, monotone, zomerse plaat. Wij vielen eerder voor de muziek van Kurt Vile zoals hij die droomde op 'Smokering For My Halo' of luierde op 'Walking On A Pretty Daze'. In tegenstelling tot zijn maatjes van The War on Drugs trok hij via de arrangementen de muziek helemaal open. Hij creëerde auditieve ruimte en sfeer. Zijn geneuzel/gezang droeg bij aan die klassieke Vile-vibe.

Vile heeft die sound de laatste jaren bijgevijld en opgepoetst. Hij heeft lagen complexiteit toegevoegd, het gitaargeluid kraakhelder gemaakt en hij neuzelt minder. Vile werd minder slacker en meer pop. En dat is jammer. Hij heeft immers niet de intensiteit in zich om beklijvende evergreens te maken en in zijn poging verliest hij veel van wat hem wel uniek maakt.

'Bottle It In' is een aangename zomerplaat geworden: licht en goed gearrangeerd. Jammer genoeg mist ze de sfeer van de vroegere Vile.