K's Choice - The Phantom Cowboy

Sony

K’s Choice heeft een nieuwe plaat uit. Ze heet ‘The Phantom Cowboy’ en is de frisse wind die de groep nodig had.

‘Echo Mountain’ is – het is bijna niet te geloven – al vijf jaar oud. In tussentijd heeft K’s Choice niet stilgezeten. Er was een tournee gekoppeld aan ‘Echo Mountain’, de soundtrack bij een documentaire van Dixie Dansercour onder de naam Bettens en de akoestische plaat ‘Little Echoes’, die een hutsepot bracht van ‘Echo Mountain’ en wat covers. Om eerlijk te zijn: van spanning opveren, als het over K’s Choice ging, deden we al even niet meer.

Dat veranderde met de berichten dat Alain Johannes met hen aan een echte rockplaat zou werken. En met Private Revolution. Twee minuten, meer was het niet. Maar het was voldoende om K’s Choice opnieuw een plaats in de playlist van Studio Brussel te doen opeisen evenals een plaats aan de top van De Afrekening. Nu we die plaat ook hebben gehoord kunnen we alleen maar zeggen: ze hebben woord gehouden.

Zoals ze het zelf zeggen: 'The Phantom Cowboy’ is een plaat met een concept. En misschien daardoor wel hun eerste echte "plaat". Dit is meer dan een verzameling liedjes die niet noodzakelijk bij elkaar passen, maar gewoon K’s Choice als bindmiddel hebben. Het enige nummer dat hier een beetje de vreemde eend in de bijt is, is afsluiter I Was Wrong About Everything waarop de invloeden uit Tennessee – thuis van Sarah en de plaats waar de plaat gedeeltelijk is geschreven - duidelijk merkbaar zijn, maar dat nummer is dan ook niet toevallig achteraan geplaatst.

De opener had misschien steviger gemogen, want het eerder gezapige As Rock And Roll As It Gets is achteraf bekeken een leugen en eerder een opwarmertje voor wat komen gaat. Echt rocken doen ze vanaf Woman, een nummer dat in zijn groove doet denken aan Losing You, dat in 2003 op de verzamel-cd stond en wat onderschat wordt.

Feit is dat elk van deze nummers zonder schaamrood op de wangen naast het beste op ‘Cocoon Crash’ mag staan. In Perfect Scar horen we de perfecte, volgende singlekandidaat: het rockt stevig, maar het heeft een aardig meezingbare zanglijn en het zou wel eens de Believe van de eenentwintigste eeuw kunnen worden.

The Phantom Cowboy ademt van alle nummers het meeste woestijn uit en maakt duidelijk dat Alain Johannes aan de knoppen zat. De gitaren hadden gerust nog een beetje zwaarder gemogen, maar de mondharmonica op de achtergrond geeft het nummer toch het juiste gevoel mee.

Bij Come Alive schrikken we weer even op; in de goeie zin van het woord. Het is bijna punk. Bijna. Naar K’s Choice-normen echt stevig en het klokt af onder de twee minuten. Het zou misschien zelfs The Pixies kunnen bekoren, terwijl je in de beginseconden van Gimme Real een gitaar hoort die weggelopen lijkt uit een nummer van AC/DC.

Je hoort aan alles dat ‘The Phantom Cowboy’ gemaakt is om op een podium te brengen. Zo willen we wel eens zien wat er met Bag Full Of Concrete gebeuren zal en hoe het publiek zal reageren op Come Alive. We achtten het niet meer voor mogelijk, maar K’s Choice hebben ons benieuwd gemaakt.

Tourdata? Klik hier!