Kris Dane - Rose Of Jericho
Mongrel Brothers
De winter nadert met rasse schreden en dan loeren ook de dekselse eindejaarslijstjes weer om de hoek. Of we op 2014 zullen terugblikken als een topjaar, is nog maar de vraag. Zeker in de Belgische muziekscene zijn we, ondanks enkele releases van grote namen, toch een klein beetje op onze honger blijven zitten. Enkel Kris Dane serveert ons nu echt een grand cru met 'Rose Of Jericho'.
'Kris wie?' zal u misschien zeggen en dan is het moment gekomen om daar dringend verandering in te brengen. De man kan nochtans wel wat adelbrieven voorleggen. De naar Brussel uitgeweken Antwerpenaar maakte deel uit van dEUS, scoorde beneden de taalgrens en in Frankrijk met Ghinzu en frequenteerde de podia ook nog met een resem andere bands. Grote voetafdrukken hebben die in Vlaanderen zelden gelaten en ook met zijn vorige soloplaten bleef hij eerder onder de radar. Zo is 'Rose Of Jericho' het derde deel in een drieluik, maar de eerste twee zijn eerder geruisloos gepasseerd.
Dat moet nu met 'Rose Of Jericho' veranderen. Tien nummers staan erop en ze variëren allemaal van goed tot uitmuntend. Die songs blinken niet uit door hun complexiteit, wel integendeel. Ze zijn erg sober. De gitaar en de prima stem van Kris Dane staan centraal en de liedjes worden verder subtiel ingekleurd. Geregeld wordt een blikje strijkers opengetrokken en die bieden een absolute meerwaarde. Dat hoeft niet te verbazen als je weet dat de arrangementen van Chris Elliott komen. Een man die eerder platen van onder andere Adele, vader en zoon Wainwright en Amy Winehouse opsmukte. De strijkers tillen songs als opener Golden Rain naar een hoger niveau. Die vloeit haast automatisch over in het nog sterkere True Desire. Twee intimistische liefdesliedjes die geen moment melig klinken.
Je voelt dat Kris Dane veel heeft meegemaakt en de melancholie druipt in dikke druppels van het album. Producer Wim de Wilde weet die perfect op te vangen. De alternatieve kantjes zijn er afgevijld en dat maakt dit een singer-songwritersplaat die door een groot publiek omarmd kan worden. En misschien ook wel opnieuw buiten onze landsgrenzen. Dane woonde een tijdje in de States en knipoogt naar de Amerikaanse rootsmuziek. We vinden zijn plaat ook erg universeel klinken. Wie kan trouwens supersongs als het titelnummer of het simpele Hollywood niet goed vinden?
Minpunten op 'Rose Of Jericho' zijn er simpelweg niet. Alles zit tot in de puntjes juist. Zelfs de backings zijn subliem zoals in Bound To Please. Het enige negatieve dat we na liedjes als Freebird en Saturday Night kunnen bedenken, is dat het verdomd spijtig is dat het zo lang moest duren eer alle puzzelstukjes perfect in mekaar pasten bij Kris Dane. Maar kijk, in 2014 heeft hij in onze ogen dan toch al de beste Belgische plaat van 2014 geschreven.