Kovacs - Shades Of Black

Warner Bros Records

Sharon Kovacs is een opvallende verschijning. Met haar kaalgeschoren kruin en indringende blik, gehuld in haar kenmerkende bontkraag en oogstrelende pelsmantels, tekent deze gracieuze Nederlandse voor een unieke huisstijl. Een frisse wind doorheen een afgevlakt muzieklandschap, kleurspetters op een collage van grijstinten. Evenals haar muziek is ze gewaagd en schijnbaar ongenaakbaar, maar iedereen weet wat achter stoere façades schuilt: een fragiele ziel, kwetsbaar zoals elke jongere dat is, hoorbaar in elk van haar dozijn tracks. Want jawel, hoe doorleefd ze ook moge klinken, deze diva is van het bouwjaar 1990. Een pasgeboren natuurtalent.

Opener en titeltrack 50 Shades Of Black – een knipoog naar de erotische roman? – flitst je naar een ouderwetse, naoorlogse schouwburg met rode fluwelen gordijnen en vergulde balkons, gesierd met blinkende kroonluchters en gevuld met sigaar lurkende, in galakostuum uitgedoste bling bling-lui. Het geroezemoes zwelt aan wanneer Kovacs in haar pelsplunje schoorvoetend het immense podium opsloft maar valt stil als haar eerste noten door de retromicrofoon galmen. Met haar krachtige stem en overweldigende présence palmt ze de hele ruimte moeiteloos in, haar geswing kan zelfs de stramste heupen losgooien maar doet de stijve galalieden enkel heen en weer wiebelen op hun luxestoelen – hier en daar prevelt een enkeling heimelijk het refrein mee. Een enthousiast applaus golft van de tribunes als het refrein voor de laatste maal doorheen de zaal echoot.  

Het zou een mogelijk sfeerkader kunnen zijn voor dit album, maar het had evengoed in broeierige, volkse jazzkelders gekund. Kovacs straalt namelijk klasse uit maar heeft tegelijk iets ondeugends en bescheiden: een gewoon meisje uit Eindhoven dat buitengewone dingen presteert. Haar zangstijl is bedwelmend, laconiek, soms op het randje van nonchalant maar bovenal; ongehoord op de huidige radiofrequenties.

Na het openingsnummer volgt de doorbraaksingle die van Sharon Kovacs een rijzende ster maakte: ze won er de NPO Radio 6 Soul & Jazz Talent mee, een prijs van de Nederlandse nationale omroep, en werd tot 3FM Talent gebombardeerd. Nederland smulde van de staalharde liefdesafwijzing die Kovacs verpakte in het schemerige, rauwe en o zo verslavende My Love, waarbij vooral die krachtige soulstem uitblinkt – en prompt werd ze tot ‘The Voice Of Eindhoven’ omgedoopt. Doorleefd als had ze er al twee carrières opzitten brengt ze met de flair van een doorwinterde souldiva een staaltje beheersing ten berde die een Amy Winehouse jaloers hadden gemaakt. We durven er trouwens gif op innemen dat die laatste Kovacs tot haar vast voorprogramma had benoemd.

Halfweg streelt Shirley (Sound Of The Underground) het gemoed. Knap hoe die elektrische gitaar met slechts enkele akkoorden menig song op de plaat een ander cachet geeft. De warme trompet injecteert het lied dan weer met de gezelligheid van een knisperend haardvuur.

He Talks That Shit toont opnieuw het schalkse kantje van Kovacs. Dat ze geen engeltje is bewijst ze andermaal met deze liefdesverklaring aan een jongen die allesbehalve een ideale schoonzoon lijkt te zijn (He’s broke like I’m broke/ He spits when he shits and he smokes all my smokes). Het kwajongsachtige dat Kovacs zo typeert zoekt ze eveneens in de liefde. Met ijle strijkers in het refrein en een gevoelige pianosequentie speelt ze open kaart met haar emoties. De dansende baslijn staat dan weer voor een omnipresente guitigheid. Een van de vele uitschieters op deze plaat.    

Het opzwepende Diggin’ start met een oriëntaalse intro. Dat dit lied als tweede single na My Love gekozen werd lijkt een weloverwogen keuze: we horen een scherpe Kovacs die met nasale stem haar refrein slamt, in de strofes weerklinken intimiderende ‘who wha’’s op de achtergrond. Een contrast met het trage My Love en een visitekaartje dat haar venijnige aard danig in de verf zet. Afsluiten doet ze met een ingetogen ballad over haar ware liefde die ze terug in de armen mag sluiten.

Mocht u het nog niet doorhebben: liefde staat centraal op deze debuutplaat. Voor u tot een facepalm overgaat en premature assumpties maakt over zulk afgezaagd thema: dit is geen liefdesalbum van dertien in een dozijn. Op deze plaat geen knuffelrocktoestanden of Titanic-romances maar een onvervalste, rauwe struggle for love, een beschrijving van de hobbelige paden die liefde moet bewandelen eer het nestwarmte kan vinden. Bezongen in een unieke stijl met een dijk van een stem. Het staat nu al vast dat Kovacs met dit indrukwekkend debuutalbum een mooie toekomst wacht. Koop en geniet.

Kovacs speelt deze zomer op Rock Werchter.