KMFDM - Hyëna

Metropolis Records

We zijn natuurlijk al lang de tel kwijt, maar volgens het persbericht zit het industrial- en ebm-icoon KMFDM inmiddels aan het tweeëntwintigste studioalbum. Dat betekent dus een kleine tweehonderdvijftig songs vol snoeiharde “ultra heavy beats”, zoals Sasha Konietzko en zijn mede-muzikale militairen het zelf graag omschrijven. En ook al zal je als überfan moeten toegeven dat we in dit geval wel wat mogen spreken van overdaad, is het toch een verrassing dat dit Hamburgse kwartet het nu bijna vier jaar zonder nieuwe release heeft moeten stellen.

Kleine kanttekening: het in 2020 verschenen ‘In Dub’, waarin enkele recentere songs in instrumentale dubversie werden omgezet, beschouwen we hier niet als een volwaardig studiowerk. Dus in feite is het toch een beetje een verademing om terug gebukt te mogen gaan onder loodzware heavy metal-gitaarriffs, synthgrooves, bonkende beats en stem- of scandeersamples van Konietzko of rechterhand Lucia Cifarelli. Vanzelfsprekend met de nodige mokerkracht, woestheid en gebalde energie. Hoewel …

Eventjes de motor op gang trappen, een stevige gitaarriff en gescandeerde letters K-M-F-D-M et voila: ready to go. Elf keer op rij stuwt het kwartet de luisteraars genadeloos voort met door gitaarwerk aangedreven beats. En toch heeft KMFDM duidelijk ook geleerd uit haar geschiedenis. Zelfs pompende drie-minuten-industrialsongs worden onderbroken door een extra rustpunt met scapes, een gitaarsolo of een vocale uithaal. Gedwongen diversiteit? Nee. Leuke extra inhoud? Ja.

Los daarvan krijg je op heel ‘Hyëna’ wel enige variatie. Een funky Rock’n’Roll Monster met raps van Andrew ‘Ocelot’ Lindsley, downtempo elektrogrooves en expliciete heavy metalgitaren, klinkt bijna als ninetiesiconen Senser of Consolidated – met extra vorige trompetjes dan. Zo houden de Duitsers opnieuw het schip netjes in het midden: de ene keer in een snoeihard, digitaal cyborguniversum en de andere keer met veel live feeling en menselijke inbreng. Neurotisch, met breakbeats en sneaky horrorvocals in Skinny Puppy-alike All Wrong – But All Right of in oldskool punkstyle met speeddrums, drie-akkoorden-gitaarwerk en krijsende stem van Lucia. En dan hebben we het nog niet over een wel heel bizarre uitzondering als een dubsong met gejodel en koekoeksgeluiden. Net zoals afsluiter In Dub We Trust duidelijk een erfenis is uit dat reggaeprobeersel van twee jaar geleden.

Om maar te zeggen: KMFDM ofte Kein Mehrheit Für Die Mitleid heeft de grenzen nog wijder opengetrokken dan voordien en stapt duidelijk af van het verleden als wave-, ebm- en industrialband op deze plaat. En dat gaat bij fans van het eerste uur zonder twijfel pikken. Maar na bijna veertig jaar op de planken heb je daar natuurlijk compleet lak aan en doe je gewoon lekker waar je zin in hebt, ook al betekent dat dan dat je plots gaat jodelen, terwijl je even later onder je eigen mechanische juk met militaristische kracht “We are the masters of the mystery”, durft te scanderen. “KMFDM are doin’ it again (and again, and again, …).” 

De band noemt het zelf “levendig”. En daar kunnen we ons wel in vinden. Want ook al moet je het vaak zonder de woede of energie stellen, die je (her)kent uit de stinkende, enkel door stroboscoop verlichte bunkers van vroeger, toch kan je niet ontkennen dat er zo’n soort unieke KMFDM-flavour hangt over dit creatieve plaatje. Verfrissend gaan we het niet meer noemen, maar verrijkend in elk geval wel.