Kludde - De Horla

ConSouling Sounds

Kludde is een fictieve Vlaamse kwelduivel die in holle bomen schuilt en nietsvermoedende voorbijgangers lastigvalt. En Kludde is een Nederlandstalige black metalband uit Aalst … die nietsvermoedende voorbijgangers lastigvalt. Of verplettert met een zelfverzonnen verhaal van een wangedrocht - 'De Horla' - dat uit de ongewenste zwangerschap van een heks ontstond. Alleen en voor dood achtergelaten, wordt de Horla opgepikt door een rondreizend circusgezelschap om te belanden in een leven van vernedering en mishandeling. Tot het creatuur, vervuld van haatgevoelens, ontsnapt om zijn moeder terug op te zoeken, wat leidt tot een genadeloze confrontatie.

“Genadeloze confrontatie”. Meteen deze plaat met vijf epistels van metalsongs samengevat. En dat geldt niet enkel voor de harde beelden in de begeleidende strip van de hand van Wesley Dewanckel (kijk even naar het gedrocht op de hoes van deze plaat, en je weet wat de teneur is). Om maar te zeggen dat je beter kan voorbereid zijn vooraleer je jezelf aan deze derde Kludde-plaat waagt. Ook al doet de sfeervolle, atmosferische gitaar en de Nederlandstalige fluisterzang van Cerulean in opener Horla I: Over Lust je lange tijd anders vermoeden… tot een Apocalyps van black metalgeweld en schor krijsende grunts de luisteraar tot moes slaan.

Voor de kenners: de lang evoluerende structuren, die het kwartet Kludde uit de instrumenten zuigt, varieert van een soort van dromerige progrock met nuchtere zang langs slepende sludge met hakkende riffs tot pure noise en overstuurde ellende van stem (?) en gitaar. Van sferisch tot brutaal. Van angstvallig tot furieus. En ergens zit er in dat geweld van een wall of sound van snel aangeslagen gitaren en tot getik vervormde dubbele basdrums toch ook een vorm van schoonheid. Het muzikale equivalent van the beauty and the beast.

En dan kunnen wij ons inbeelden dat diezelfde kenners wel de wenkbrauwen optrekken bij het Pink Floyd-iaanse landschap van de nummers Verlaten en Verloren, waar je de fluisterzang in de verte achter het episch, melodieus zinderende gitaarspel moet zoeken. Mooi voor ons. Maar weinig “metal-ig”. Al zorgen ze wel voor een mooie, sferische golfbeweging tussen de drie knoerten van black metalmokers op deze plaat.

Ons advies: bekijk, onderzoek en beluister ‘De Horla’ als een geheel: het horrorverhaal, de sfeerpassages en de moordende muziek van dit gezelschap. En dan kan je niet naast een term als “indrukwekkend”. Al mag “uniek” ook gerust in de eindconclusie staan.