Kloot Per W - Inhale Slowly And Feel

Starman Records

Inhale Slowly And Feel

Er is zeker een reden waarom u de wenkbrauwen fronst bij de naam Kloot Per W. Ondanks zijn fenomenaal Belpop-repertoire is Perwez het levende bewijs dat artistieke (eigen)wijsheid niet altijd garanties biedt voor commercieel succes. Verder durft KPW - en dat mag je hem zeker nageven - artistieke risico’s te nemen die vanzelfsprekend al eens wat tegen kunnen vallen. Artistieke vrijheid, doe-het-zelfcultuur: zijn er mooiere artistieke waarden denkbaar?

Zo kan je het natuurlijk gemakkelijk aan om met een groepje gelijkdenkende seniorrockers een eigenwijze muzikale interpretatie te geven van het werk van legenden als John Lennon, The Ramones of – in dit geval – The Velvet Underground. Met extra vermelding dat de initiatiefnemer het merendeel van de muzikale partijen van deze veertien tracks zelf inspeelde. Geniaal of gebuisd, dat is dan maar de vraag.

De troeven: Kloot Per W overgiet een aantal Velvet Underground-songs met zijn ruwe, psychedelische gitaarwerk, bijgestaan door Mauro, waardoor tracks als Run Run Run een hedendaags, pittig karakter krijgen. Luister maar eens naar de zware groove van het minder gekende European Son en de hoge, psychedelische snaarcapriolen en wispelturige orgellagen die erdoor worden gedrapeerd. Heerlijk hoofdtollend.

Maar we ontdekken ook weer snel waarvoor onze liefde voor Kloot Per W niet oneindig is. Zijn stem is immers even scherp als zijn gitaar; een vuil, wat lazy timbre, een gebrekkige Engelse uitspraak en vooral zijn venijnige klinkers klinken mijlen verwijderd van de volle, gemoedelijke stem van een jonge Lou Reed. Het bewijs? Luister maar naar Lady Godiva’s Operation, waarin de Iggy Pop-achtige stem van gast Jan Blieck mooi in het plaatje past en de schoen opnieuw gaat knellen, wanneer Kloot de zangmicro overneemt.

Dat zorgt ervoor dat deze interpretaties vaak even heerlijk rommelen en rammelen als de originele versie, maar ook dat songs waarin de zang de hoofdrol opeist (denk aan het akoestische Waiting For My Man), hopeloos verdrinken. We geven wel graag bonuspunten aan dochter Mona Perwez, wegens haar scherpe interpunctie in het grappige Afterhours.

De grote verdienste van deze plaat? Aantonen dat er nog steeds een stukje Velvet Underground in ieder van ons schuilt én een fraaie uitlaatklep bieden voor het fantastisch gitaargerommel van enkele topmuzikanten. Och ja, en de hoes ... een leuke, hedendaagse senior-persiflage op de befaamde af te pellen bananenhoes. Maar daar staan dus ook wat minpuntjes tegenover.

10 september 2018
Johan Giglot