Kloot Per W - Arbre A Filles
Jezus Factory
We trappen kernachtig af met een boude stelling: Kloot Per W levert met 'Arbre A Filles' wellicht één van zijn allerbeste en mooiste muzikale exploten af. En dat wil wat zeggen in een carrière die al een heel eind in de vorige eeuw een aanvang nam. Voilà et s’il vous plait!
We hadden ons er recent nog fors aan geërgerd dat sommige Belpopkleppers om één of andere duistere reden niet (meer) figureren in de Belpop 100 van Radio 1 en we hadden het toen onder meer over Candy van Kloot Per W, de in zeemzoet vitriool gedrenkte klassieker uit 1988. Bijna vijfendertig jaar geleden was het een radiohit van formaat en eigenlijk had het een wereldhit kunnen zijn. Maar Kloot Per W (geboren Claude Perwez in 1955) heeft de pech om niet uit Birmingham of Chicago te stammen, maar uit Duisburg bij Tervuren. Het had anders kunnen lopen.
De heer Per W heeft zich desondanks nooit laten ontmoedigen en enige starre koppigheid heeft hem een cultstatus opgeleverd als omni-muzikant, maar ook als graficus, illustrator, allround muziekkenner en aficianado zonder vergelijk. Weinigen ook die een c.v. kunnen presenteren als het zijne: The Misters, The Employees, Polyphonic Size, Sam Cooke Singers, De Kreuners, De Lama’s, Stricktly Rockers, Belpop Bastards, KPW & Mauro, Lavvi Ebbel, Clone en nog wel wat meer.
Maar ondanks dit époustouflante curriculum rust onze vriend niet op de muzikale lauweren. Onder de kundige supervisie van Pascal Deweze ging hij op zoek naar een vijfde leven. 's Mans stem leent zich namelijk perfect voor het Franstalige lied. Zijn rauwe, donkere rasp leent zich uitstekend voor de taal van Molière. De recente singles Nuits Blanches en Arbre A Filles deden al het beste verhopen, maar het geheel is ook een heuse match made in heaven. Excuseer: “un match fait au paradis”.
Het openingsnummer van de plaat Tu Me Troubles zet meteen de toon met een knipoog naar John Cale die ook de kunst verstond om diepe ernst met een vreemde, eigenzinnige vorm van humor te mixen in een song die toegankelijk is, maar toch de scherpe randjes niet uit de weg gaat. En hij vond samen met Deweze ook een uitgelezen keur aan muzikale lotgenoten om het geheel smaakvol en quasi live op te nemen: Mauro Pawlowski, Jan Hautekiet, Rudy Trouvé, Jan Blieck en Jo Moens. Le Pays is een mooi chanson-antwoord op Le Plat Pays van die andere Belg in het Frans, Jacques Brel. En hij hanteert wel vaker op hoogst subtiele manier referenties zonder in imitatiegedrag te vervallen. Want bij Super Likeur kijkt Jacques Dutronc mee over de Duisburgse schouder, goedkeurend knikkend.
En zoals hoger al gesteld werd die stem zelden zo treffend in het geheel gemikt met een timbre en een toonhoogte die zelfs nieuwe horizonten openen, want zelden klonk zijn vocale dynamiek zo relaxt en op zijn plaats als in A La Fin De La Fin. Ook de glamrock steekt de bevallige kop op in La Naissance Du Rock. Grappige titel bovendien. De kwaliteit van de teksten is overigens van een hoog niveau met de hulp van Dominique Buxin, met wie Kloot Per W in de jaren tachtig al samenwerkte ten tijde van Polyphonic Size.
De maturiteit, ervaring en het vakmanschap van Kloot Per W komen op 'Arbre A Filles' helemaal tot bloei en de keuze voor het Frans - niet alleen de taal maar ook de typisch Franse, melomane aanpak - is een gouden zet en levert een bijzonder straffe plaat op die alle kansen verdient in Frankrijk, Wallonië, maar ook in onze Vlaamse contreien. Zeker weten!