Kitty Solaris - James Bond

Solaris Empire

Berlijn associëren we vaak met techno, maar er wordt uiteraard ook andere muziek gemaakt, al raakt die niet altijd tot hier.

Neem nu Kirsten Hahn oftewel Kitty Solaris. De Berlijnse is al aan het zevende album toe, maar heeft u ooit van haar gehoord? Wij ook niet en de kans zit erin dat de naam volgend jaar ook nog maar vaag een belletje zal doen rinkelen, hoe goed gevonden hij ook is.

‘James Bond’ klinkt namelijk nergens zo grappig, flitsend en spannend als het geesteskind van Ian Fleming. En ook al wordt in de bio gewag gemaakt van grote namen als Sonic Youth, The Velvet Underground, Cat Power, The Cure en The War On Drugs en was Solaris in het verleden niet vies van ruigere genres, toch klinkt ‘James Bond’ vooral licht.

Op zich hoeft dat geen probleem te zijn. De wereld kan wat licht gebruiken en iedereen zou wel een held als Bond naast zich willen (nu ja, bij wijze van spreken natuurlijk). Banarama, The Go Go’s en Lush zijn ook leuke referenties, toch? En ergens horen we bij Kitty Solaris ook een Franse echo, vreemd genoeg. We kunnen er niet meteen de vinger op leggen, maar de plaat lijkt eerder een soundtrack bij een wandeling langs de Seine dan unter den Linden.

Een paar keer spitsen we wel de oren en dat is bij Peace Train en Ayahuasca. Het eerste beukt luid genoeg op de deur met stevigere new wave-beats, terwijl een shoegazewind rond het huis waait en herbergt een zin als “Fighting for peace is like fucking for virginity”. En het tweede, waarin Solaris aan de bak gaat met een stemvervormer, speelt op een goede manier met psychedelische wereldmuziek.

Ook in de Robert Palmer-cover Johnny & Mary jaagt ze de stem door een vervormer, maar hier werkt het veel minder. Vindt iemand een meerwaarde in deze versie ten opzichte van het origineel? Het volgende nummer heet Heroes, maar is (gelukkig) geen cover van Bowie, ook al schreef die, zoals bekend, een gelijknamige plaat op het hoogtepunt van zijn Berlijnse periode. Solaris bezingt er wel de onbekende helden van elke dag op, maar minder geïnspireerd dan Bowie ooit deed.

“Everybody wants a light / Nobody has a real opinion”, zingt Solaris in het funky Follow The Beatniks. Helaas slaagt ze er zelf ook niet in om echt een voet tussen de deur te krijgen. ‘James Bond’ is een aardig, zomers album, maar ook niet meer dan dat. En mogen we dat een tikkeltje jammer vinden van iemand die ooit samenwerkte met Gordon Raphael (The Strokes) en een eigen label heeft waarmee ze heel wat artiesten ondersteunt?