Kite - Irradiance

Argonauta records

Met iets meer dan dertig metalbands per honderdduizend inwoners zijn de Noren goed voorzien van een dagelijkse portie metaal. Sterker nog: het meerendeel van die bands speelt donkerzwart metaal, maar door onder andere het internationale succes van Kvelertak zien we ondertussen gelukkig toch wat meer variëteit in het Noorse aanbod. En als dan leden van die nieuwe harde lichting nog eens samen een project starten, dan kan het niet meer stuk. Kite is met ‘Irradiance’ aan een eerste volwaardige album toe. In 2018 was er al een ep, maar die werd zeer gelimiteerd uitgebracht. 

Kite, dat is bassist-zanger Ole Christian Helstad (SÂVER), gitarist-zanger Ronny Flissundet (Dunderbeist) en drummer Bjarne A. Ryen Berg (Jaqueline,...). ‘Irradiance’ is imposant. Natuurlijk zat de timing helemaal niet mee, maar de online albumvoorstelling heeft haar doel niet gemist. In volle c-crisis een live performance van een band in een klein zaaltje zien, met rook, lichtshow en flitsend camerawerk was eens wat anders. Voor de drie leden zal het misschien een beetje raar zijn geweest, maar die lieten het alvast niet blijken. En ook voor de fans was het genieten. 

Muzikaal zat en zit ook alles snor. Onder hen gedrieën weten ze een imposante geluidsmuur op te trekken waarin je postmetal, sludge en doomelementen kan ontdekken. Het zijn natuurlijk geen broekjes meer en ze weten best hoe een nummer in elkaar past. Vanaf opener Ghost Signal is het alle hens aan dek, de ene gitaarriff na de andere, donderende drums en de typische dubbele zang van Ole en Ronny, waar wij alvast van smullen en die ons doet denken aan Psychonaut. Op tijd en stond een rustpauze kan moeiteloos in nummers van boven de zes minuten. De zeven nummers op het album zijn trouwens goed voor bijna vijftig minuten. 

Met Blood Calls Blood gaat het tempo de hoogte in. Zo klinkt spannende sludge. Er wordt de drie muzikanten voldoende ruimte gelaten en er is duidelijk werk gestoken in de opbouw van de songs en het creëren van de juiste sfeer. Bij Morlock bijvoorbeeld, waar de trage sloophamer wordt bovengehaald, is het moeilijk om het hoofd stil te houden, terwijl Reveries ontploft vanaf seconde één om na twee minuten uit te groeien in een heus postmetalepos.

Kite (niet te verwarren met de Zweedse synthpopband van Nicklas Stenemo en Christian Berg) heeft een dijk van een album gemaakt, toegankelijker dan het material van SÂVER en Tombstones en een must als je nog plaats hebt in je platenkast naast Amenra, Neurosis, Stake en Psychonaut. Laten we hopen dat ze het niet houden op een gelegenheidsbandje, maar dat ze er echt mee doorgaan.