Kiran Leonard - Derevaun Seraun

Moshi Moshi

De in Manchester geboren songschrijver Kieran Leonard gaat hiermee voor een apart en complex album. 

Hij groeide op in een huishouden waarbij vader, deeltijds muzikant, bij de radio werkte en zijn broers regelmatig om gitaren vochten. De multi-instrumentalist leerde op vijfjarige leeftijd al de mandoline bespelen. De liefde voor de veelsnarige instrumenten bleef en hij schreef zijn eerste, voornamelijk door klassieke muziek beïnvloede composities. Enkele jaren nadien waren zijn eerste tracks op bandcamp te vinden.

Op het debuut 'Bowler Hat Soup' (2013) liet hij experimentele pop horen. Twee jaar later verscheen er een ep, waarna in de lente van 2016 het full album 'Grapefruit' uitkwam. Dit album betekent in zekere zin een nieuwe start, want 'Derevaun Seraun' is een stuk bestaande uit vijf bewegingen bedoeld voor uitvoering met piano, strijkers en stem.

Aan de basis van de composities ligt een grote liefde voor boeken. Zo wordt opener Could She Still Draw Back losjesweg opgehangen aan James Joyce. Leonard bekent grootmoedig 'Ulysses' nooit gelezen te hebben, maar is wel grote fan van diens kortverhaal 'Eveline' waarin het contrast tussen de veiligheid van een eigen thuis en het avontuurlijke leven knap uitgespeeld wordt. Aan de bron ligt conflict. In de uitwerking levert dat een song op die met piano, zorgvuldig gearrangeerde strijkers en stem catharsis suggereert. Denk daarbij de kamerbrede frasering van een Tom Helsen en u begrijpt waar we naartoe willen.

Living With Your Ailments wordt opgedragen aan Albert Camus; meer bepaald diens 'The Myth Of Sisyphus'. Ook dit is een aardige song waarin het inherente pessimisme (sterfelijkheid, onzekerheid,...) van Camus een doorleefde, emotionele dimensie krijgt. "There's happiness beyond meaning", laat Leonard verstaan. In de song tracht hij alle grote emoties te kanaliseren. Je hoort echo's van The Cure (Robert Smith liet zich ook door Camus inspireren). Naast Joyce en Camus duiken er literaire bronnen als Henry Miller, Claire Lispector en Manuel Bandeira op.

Het album blinkt niet direct uit in evenwicht. Het korte interludium The Mute Wide Open Eye of All Things gaat de negen minuten durende afsluiter The Cure For Pneumothorax vooraf. En net dat staat in de weg ervan. Leonard kraakt onder het gewicht van zijn eigen ambities zoals uit A Particle Of Flesh Refuses The Consummation Of Death, net geen acht minuten lang, blijkt.

Bovendien zijn de vocale wendingen van Leonard net iets te doorzichtig theatraal. Hij schurkt daarbij soms erg dicht tegen de grens van het pathetische aan. Muziek is voor Leonard duidelijk een uitlaatklep. Hij heeft een goede stem die soms naar Ed Harcourt lonkt. En dat hij ook van de visuele kunsten kaas heeft gegeten, merk je aan de mooie hoes van dit album. Maar zelfbeheersing is er helaas niet bij. Zeker geen slechte plaat, maar wereldschokkend is dit 'Derevaun Serevaun' zeker niet.