King Krule - 6 Feet Beneath The Moon

True Panther Sounds

Nog maar negentien en al drie alter ego’s hebben, het lijkt ons vooral vermoeiend. De Britse Archie Marshall debuteerde in 2010 als Zoo Kid, werd vervolgens King Krule in 2011 en bracht halverwege 2013 muziek uit als Edgar The Beatmaker. King Krule is nu wel het alter ego met de eerste langspeler, ‘6 Feet Beneath The Moon’ is nooit leutig en is te lang om een voltreffer te zijn, maar is wel verdomd gedurfd.

6 Feet Beneath The Moon



De muziek van King Krule omschrijven is geen lachertje. De ene keer is er niet meer dan wat rudimentair gitaarspel te horen zoals op opener Easy Easy, een andere keer voeren beats de boventoon, worden samples gebruikt en zijn er invloeden uit de jazz en de hiphop. De enige constante aan King Krule is de opvallende schurende stem van Marshall en zijn donkere teksten.

Op zijn negentiende heeft Marshall dan ook al wat meegemaakt. Hij vond zijn plaats niet in het onderwijssysteem, is van meerdere scholen gestuurd en werd een tijdje opgesloten in een heropvoedingstehuis. De goot leek hem op te wachten, tot hij zich inschreef aan de Brit School waar ze wonderwel wisten wat te doen met zijn opstandigheid en Marshall zijn plaatsje en zijn richting vond.

Out Getting Ribs steekt erbovenuit. Het nummer  werd destijds nog uitgebracht onder de naam Zoo Kid, maar nu zijn wedergeboorte kent bij King Krule. “Hate runs through my blood” klinkt het in de openingszin en wat volgt is een rauw ongepolijst nummer waarin Archie Marshall afwisselend blaft en de woorden lijkt uit te spuwen.

Andere favorieten zijn Foreign 2 dat voortgedreven wordt door een aanstekelijke beat, het zwarte liefdesliedje Baby Blue en de freejazz elementen die A Lizard State in zich draagt, maken ook dat nummer tot een favoriet. Ook knap: Neptune Estate. Denk de stem van Beth Gibbons in Neptune Estate en het zou een nummer van Portishead kunnen zijn, een groot compliment als het van ons komt.

Met zijn veertien nummers is ‘6 Feet Beneath The Moon’ echter net iets te lang om een voltreffer te zijn. Cementality bijvoorbeeld is ons iets te kaal en abstract, Will I Come is met zijn samples en hiphopbeat zeker interessant maar te kort en Ocean Bed lijkt iets teveel op Easy Easy om nog boeiend te zijn.

Onlangs was King Krule in het land – lees het concertverslag hier – en het concert in de Botanique moest verplaatst worden van de Rotonde naar de Orangerie, hun grootste zaal die nog uitverkocht raakte ook. Het zegt iets over de hoeveelheid liefde die hij mag ontvangen van de zelfverklaarde hipsters. Of dat ook terecht is? ‘6 Feet Beneath The Moon’ is niet de hele tijd goed, maar wel de hele tijd interessant en vooral een reden om deze jonge Britse dwarsligger met verhoogde interesse te volgen.

12 november 2013
Geert Verheyen