King Gizzard & The Lizard Wizard - Sketches Of Brunswick East

Ato Records

Jazeker, King Gizzard & The Lizard Wizard werkt naarstig verder aan het ambitieuze plan om in 2017 maar liefst vijf albums uit te brengen. Voor nummer drie, ‘Sketches Of Brunswick East’, schakelden ze de tourbuddies van Mild High Club uit LA in. Productief blijven ze dus wel, maar lonen die albums überhaupt nog de moeite?

Zelf durven ze de hand daarvoor alvast niet in het vuur steken. Stu Mackenzie, “frontman” bij King Gizzard & The Lizard Wizard, meldt dat deze worp het volledig tegenovergestelde is van voorganger ‘Murder Of The Universe’. “Er is geen enkele plaat die we beter voorbereidden dan ‘Murder Of The Universe’, over deze nieuwe hebben we amper nagedacht.” Grootste invloed edoch: Ethiopische muziek uit de sixties en seventies. Meer tropicalia it is!

In Countdown, Tezeta of The Spider And Me kunnen we ons nog iets voorstellen bij die afro-invloeden. Zonder de zweverige gezangen konden de nummers evengoed doorgaan voor een soundtrack van een gezapig seventies-feuilleton. Af en toe volgt er nog een elektrisch stootje, in D-Day bijvoorbeeld, maar The Spider And Me en Sketches Of Brunswick East II bewijzen met vrolijk dartelende fluiten dat zulke weerhaakjes uitzonderingen zijn.

De nummers vlakken dus vaak af, als was het bijna vintage muzak. Dusk To Dawn On Lygon Street en You Can Be Your Silhouette bestaan uit laidback drumgetik, wobbelende gitaarplukken en zachtjes gefluit. Kwatongen noemen dit flets geëxperimenteer, anderen houden het op straf spul tussen de tabak.

De bands zelf lijken ook niet altijd goed te weten wat met de nummers aan te vangen. Er zijn opvullertjes van slechts een minuut, de ritme-secties wijzigen te pas en te onpas en er valt kop noch staart aan te krijgen. Ook daar heeft frontman Stu Mackenzie een verklaring voor: “De vele wijzigingen qua tempo en ritme komen door een intense periode boordevol energieke ideeën. Ik kan me de opnamesessies amper nog herinneren, maar we namen alles op en sampleden dat dan. Zo vervormden we stukjes muziek zo hard om het toch maar te doen passen. We waren continu aan het jammen met onze eigen samples.”

Dat resulteert in heerlijke vlagen muziek, ideaal voor een zomerse fietstocht (Rolling Stoned), maar evengoed trippy passages die opduiken tijdens nachtmerries (Cranes, Planes, Migraines). Het is moeilijk om er de aandacht bij te houden, hoewel de plaat er best mag zijn. Vooral het tweede deel klinkt goed, met The Book als trekker. Ook hier valt er echter geen peil op te trekken, want in A Journey To S(Hell) wordt er opnieuw gezwalpt als vanouds.

We vrezen dus voor de aussies dat de hele opdracht om vijf albums op een jaar uit te brengen hen meer aandacht geeft dan muziek zelf. Bizarre plaat, met hoogtes en laagtes.