King Gizzard & The Lizard Wizard - Polygondwanaland

Eigen beheer

Een kakelverse plaat gratis het internet opsmijten als stunt, het is niet bepaald nieuw. De Australische noiseweirdo’s van King Gizzard & The Lizard Wizard gingen daarom een stapje verder: de hele reutemeteut was rechtenvrij te verkrijgen. Wou je er een vinylrelease van persen? Doe gerust! Liever op tape knallen of zeventien cd’tjes branden? All yours! Een review neerpennen? Ok!

Polygondwanaland

Eerste vaststelling: er zit zowaar enige structuur in de songs en de meeste vocals zijn te verstaan. Nochtans geen evidentie met opener Crumbling Castle die langer dan tien minuten doorloopt. De grimmige sfeer en een psychedelische fluit op tijd en stond zijn vaste recepten in de King Gizzard-cocktail en ook de gitaarfetisjisten hebben er drie kwartier snoepgoed bij.

Toch is het jammer dat de grote "sterkte" van deze plaat net een bepaalde saaiheid is. Waar ze op de vorige worpen in hun vijf-platen-op-één-jaar-plan naar steeds vreemdere paden afdwaalden, lijkt ‘Polygondwanaland’ netjes binnen de lijnen van het toegankelijke te blijven. De titlesong en The Castle In The Air passeren vrij anoniem, Deserted Dunes Welcome Weary Feet slaagt er maar half in de boel op te leuken met analoge synths. Loyalty haalt die even verderop 'Stranger Things'-gewijs nog eens boven.

Tussendoor blijft het ietwat armoe troef voor de avonturiers, maar smullen geblazen voor de stoffige rockjams-fanaten. Inner Cell klinkt als dertien in een King Gizzard-dozijn, Horology spartelt kwiek en monter, Searching… trekt de mystieke kaart met een rookgordijn dat weggeblazen wordt door de dartele gitaarriffs in afsluiter The Fourth Colour.

King Gizzard lijkt dus terug bij positieven te komen en klare wijn te schenken. ‘Polygondwanaland’ is een middelmatig album, maar vrij vlot nu al het beste in hun marathonreeks van het afgelopen jaar. Dat bevestigt helaas wederom het gevoel dat kwaliteit beter is dan kwantiteit.

28 november 2017
Ben Moens