Kill Your Boyfriend - Voodoo
Sister 9 Recordings
Kill Your Idols, Kill The Logo, Kill The Client, Kill The Thrill, Kill Your Boyfriend … is iemand nog mee met al die fraaie “killer bands”? In het laatste geval gaat het om de Venetianen Matteo Scarpa en Antonio Angeli, een two-piece-band die met de vierde release opnieuw de duistere diepten van noiserock, darkwave en postpunk verkennen. ‘Voodoo’ is in elk geval een leuk, gebald ontdekkertje om samen de druilerige herfst mee in te duiken.
In het geval van deze slechts zeven songs tellende plaat mag je in elk geval gerust de term “kill” gebruiken. Maar dan in de vorm van “kill your soundsystem” of – voor dit duo – “kill your Marshall amplifiers”. Want de vuile, overstuurde vintage sound van deze plaat past perfect bij de apocalyptische noise van Scarpa en Angeli. Beelden van een stinkende, slecht verlichte bunkerkelder (en waar vind je die in Venetië?), krijg je er zomaar bij. Mogen we er wat namen bij knallen? Denk aan een mix van Suicide, Swans en The Cramps.
En dat laatste zal je mogelijk verrassen. Om niet in het vaarwatertje van de vele andere noisebands te blijven peddelen, pept Kill Your Boyfriend de songs meestal op met opgeklopte psychobilly drum- en basgrooves. Daarover krijg je een gierende wall of sound van melodieus gitaarwerk, af en toe een paar vibrerende synts en vooral ook een holle, zang-/scandeer-/roep-/galmstem, waarin je af en toe enkele woorden herkent als “Te quiero, te quiero ” (met de nodige smekende intonatie). Koppel dat dan aan die echt groezelige sound en bijna mechanische alles-kapot-drums en je krijgt een pittig stukje melodieuze herrie. Alsof je gaat surfen in de catacomben.
Gelukkig durft het tweetal ook eens het gaspedaal los te laten en krijg je af en toe een aantal momenten waarbij de drumstokken uit de handen gaan en je in een tafereel van holle horrorscapes of fatalistische drones belandt. The Day The Music Died (en Madonna eventueel ook) is een sinister stukje van drie minuten loodzwaar ronkende noise, hoog gierende synths en lang nagalmende horrorslagzinnen.
Het blijkt allemaal een voorbode van de aan elkaar gekoppelde tracks Papa Legba en Voodoo: een apocalyptisch epos van veertien minuten dat deze plaat afsluit en dat vertrekt vanuit een diepte vol galm en onheilspellend getik, na twee minuten overgaat in een fatalistische groove en meer en meer naar de stempel “noise” toe werkt onder het keiharde slagwerk van een soort van technodrums. “Bacchanaal” noemen de heren het zelf. Nagel op de kop. Geen werk voor mietjes, dat is duidelijk.