Kiasmos - II
Erased Tapes Records
We vragen ons wel eens af of de producers van Top Gear nog knikkende knieën krijgen als ze worden uitgenodigd om de laatste nieuwe Lamborghini te testen. In alle eerlijkheid geven we toe dat wij nog wel klamme handjes krijgen als we pakweg de langverwachte tweede plaat van Kiasmos in de bus krijgen. Exact tien jaar hebben Janus Rasmussen en Ólafur Arnalds de wereld laten wachten voor een vervolg op hun legendarische debuut, waarin Faroer-IJslandse neoklassieke schoonheid en kille techno elkaar omarmen.
De aangekondigde tournee - met stop in België - was er al, maar nu is er dus ook de release zelf. Elf elfige liedjes lang. En we gaan u niet langer in twijfel laten: niet enkel de hoes, maar ook de muziek van Kiasmos-II is bloedmooi. En gaat dat de komende tien jaar ook zo blijven.
Eerste vaststelling: deze nieuwe boreling is een stuk minder hard en kil dan zijn oudere broertje. Dat heeft zeker ook te maken met het feit dat deze keer SinfoniaNord ofte het North Iceland Symphonic Orchestra de gelederen kwam vervolledigen (en de plaat dus niet op twee weken in elkaar werd geflanst, zoals tien jaar geleden). Er zit gewoonweg nog meer atmosfeer en emotie in ‘II’. En natuurlijk ook minder harde techno en meer softe breaks en breakbeats, waardoor je niet zomaar een herhaling van de succesformule krijgt, maar echt een nieuw gezicht.
Elke track ambieert een andere definitie van “schoonheid” in te vullen. Het tweetal weet “weemoed” in de meest ontroerende vorm om te zetten en plaatst daar tegelijkertijd een gemoedelijk en persistent digitaal ritme onder. Het geeft deze plaat ook een typische sound en eigenheid. Keer op keer krijg je de hardheid en droogte van de beat versus de subtiele krachten van Scandinavische, neoklassieke topcomponisten. Live ingevuld door piano, strijkers of zelfs een vleugje blaasinstrumenten. Of in het geval van Dazed uiterst verfijnd aangevuld met samples van krekels, vogels en zelfs gamelang, opgenomen buiten Arnalds zijn studio op… Bali.
Wat bovendien borelingen van verstilde en verkilde eilanden typeert: ze nemen keer op keer voldoende tijd om de vergezichten in hun muziek mooi te laten doorsijpelen. Zoiets als vijf, zes, zeven minuten lang vol brekende hartjes in een combinatie van hakkende two-stepbeat, ritmisch snaargetokkel en melancholische klassieke strijkers tot een einde van verfijnd glijdende klarinet (Burst). En ja, Kiasmos laat zijn subtiel gelaagde composities natuurlijk ook graag en gestaag aanzwellen en aan overredingskracht winnen.
Kan je op Kiasmos anno 2024 dan ook nog dansen? Het zal wel zijn, en nog niet zo’n beetje. Dansen en genieten. Minstens tien luisterbeurten na elkaar tot de laatste beat in Squared die niet gespeeld wordt. Ofte een plaat met een open einde.
"Liefde is een kaartspel”, wist een wijze dame ons destijds toe te fluisteren (en nu weten we ook meteen weer waar we dat melodietje van Flown van herkennen). Als het dan aan Kiasmos moet liggen, zijn wij serieus gokverslaafd.