Khruangbin - A La Sala

Dead Oceans

“Voor in de kamer”, “Huiskamermuziek”, zo heeft het Texaanse trio de vierde langspeler gedoopt. Belooft geen grootse ambities. Verwacht op de nieuwe Khruangbin dan ook vooral meer van hetzelfde: een zwoele, grotendeels instrumentale mengeling van kaal klaterende funkdrums, lazy bluesriffs en een droog hoppende baslijn.

Wat waren wij destijds blij dat we op de eerste rij stonden, toen Mark Speer, Laura Lee en Donald Johnson met exotische en geheel uniek klinkende muziek de wereld begonnen te veroveren en we konden uitpakken met de knalroze doorbraak ‘Mordechai’  als meest bezwete en sensuele album van het jaar 2020. En als je nu één ding over Khruangbin kan zeggen, dan is het wel dat de band keurig vasthoudt aan die unieke sound. Alleen heeft het poppy, (Thaîs) funky gevoel doorheen de jaren meer en meer moeten plaatsmaken voor finesse en minimalisme. Of waar het drietal lange tijd aan het swingen ging, is het nu meer en meer een latenightsfeertje rondom die spaarzame Santana-gitaaraanhalen dat de toon zet.

Daarmee maakt Khruangbin de fans het niet gemakkelijk. Een trechter die rechtstreeks leidt richting bluesfetisjisten of snaarlovers en het bede publiek ietwat in de kou laat staan. En dat is bij ‘A La Sala’ zeker ook het geval. We zouden deze plaat eerder durven opzetten op de achtergrond van een klassevolle cocktailbar dan op een geboende parket dansvloer. Niet te lezen als een verwijt of aanklacht trouwens.

Je moet nu eenmaal een fijne neus hebben om de pastiche in A Love International te smaken: een soort van 'Loveboat'-remake met plastieken jarennegentigstrijkertjes. Zelfde verhaal bij het al even sobere Ada Jean, waar je ver weg enkele broeierige Hammondvibraties terugvindt, die als een fata morgana over het hete woestijnzand trillen. Oh ja, en hoor je daar ook niet iemand in angst hijgen en op het einde een ambulance loeien? Of is dat deel van de illusie? Minimaal. Subtiel.

Op andere momenten moet je het zo ver niet zoeken, gewoon je ogen durven sluiten en genieten. Zoals pakweg bij een dof, filmisch Farolim de Felgueiras dat enkel bestaat uit het statisch solerend snaarspel van Speer en een achtergrond van warm inkleurende drones. Meer en meer beschouwen we ‘A La Sala’ als een soort van film noir vol subtiele samples die de beeldende kracht van deze muziek enkel maar vergroten. Galmende voetstappen, vroegochtendvogelgeluiden, een rondtollende Mexicaanse peso op een pokertafel: ze zitten allemaal verscholen in het verhaal van deze plaat dat je zelf mag verzinnen.

Zo betrappen we er ons gaandeweg op dat die meer uptempo en expliciete songs als Pon Pón met het Spaanse sensueel gefluister en het zwierige sambaritme ons net iets minder aanspreken – hoewel ze wel noodzakelijk blijken in de afwisseling en richesse van deze plaat. Hoewel,als we er dan weer thematische songs als Hold Me Up (Thank You) bij nemen, waarvan het riffje zelfs onuitgespeeld in ons hoofd blijft tollen en Laura Lee zich van haar meest swingende, vingervlugge basgrippen laat horen,…

In elk geval zwakt Khruangbin de eigen hype duidelijk nog meer af en zoekt meer en meer de echte muziekfijnproever op. Durven we ons nu dan al luidop uitspreken over een serieuze programmatorische blunder op de Mainstage van Rock Werchter 2024 daar tussen Avril Lavigne en Dua Lipa, als we het hebben over muziek "voor in de kamer"? Euh, kan een kikker kwaken?