Keeley Forsyth - Limbs

Leaf

Schoenmaker, blijf bij je leest! Doorgaans halen we onze neus op voor acteurs die besluiten een muzikaal zijstapje te maken. Al geven we schoorvoetend toe dat Grijze Worm aka Jacob Anderson aka Raleigh Ritchie ons wel aangenaam wist te verrassen. Maar kijk, waar Keeley Forsyth uit sequels als 'Coronation Street' of 'Heartbeat' in 2019 toch een verdienstelijk debuut scoorde op het Leaf label, krijgt haar songwriterschap anno 2022 een heus vervolg. En net als bij dit debuut, moet je het stellen met een minimalisme van cellodrones van Matthew Bourne, experimenteel toetsenwerk en grillige, haast sacrale zanguithalen. Ofte een beklemmende sfeerplaat met veel vraagtekens.

Blindfolded, I Stand Alone, Silence, Bring Me Water. Ziehier de helft van de songtitels van dit mysterieuze en wat magische album. Word je niet meteen vrolijk van, toch? Of wat dan van een zwart-wit hoes met enkel een arm op. Alsof Keeley Forsyth probeert de hand te reiken aan iets of iemand, maar in het lege grijpt. Dit is dan ook een plaat die bijna smeekt om erkenning, een relatie, sociaal herstel, liefde. De eerste tien seconden van ‘Limbs’ moet je het stellen met een enkele pieptoon. En de momenten die erop volgen met doezelende drones, statische schuifelbeats en de enorm karakteristieke, soulvolle en van emotie doordrongen falsetstem van deze diva van het duister.

Het is dan ook vooral die zang waar het om draait op deze plaat der traagheid. Beschouw het overige gerust als omkadering, behang, inkleuring. Met als voornaamste doel de luisteraar in te pakken en te beklemmen in kille, bevreemdende sfeermomenten. Of hoe lang uitdeiende pianotoetsen, ijselijke sfeertapijten en tokkelelektronica meeglijden met de lange, betoverende stem van Keeley Forsyth in een dromerig Land Animal. Hoe je percussionist Evelyn Glennie op de als een slang uitgekronkelde “serpent cymbal” in Wash industriële, metalige achtergrondgeluiden maakt tegenover galmende kerkorgeltoetsen, terwijl de diva probeert emoties te zalven en smeekt om een stukgeslagen relatie voorgoed te kunnen loslaten. Intens? Het zal wel zijn!

In feite krijg je maar acht liedjes van zo’n drie minuten het stuk gepresenteerd. Maar daarmee heb je zo’n weemoed en tristesse moeten verwerken, dat je liefst onder de wol wegkruipt. “I stand alone / I am not listening / Broken and dirty old / Waiting for the world to find me.” Awel ja. Leuke woorden om je laatste liedje mee te openen, denken we dan. Laat duidelijk zijn dat dit een intieme, intense en enigszins duister spookachtige plaat is. Eentje waar je best even de tijd voor neemt om de puurheid en schoonheid van tristesse naar waarde te kunnen schatten. Niet voor de grote massa. En, mensen, wat een stem!