Katy Too - Nine Lives

PedalPoint

Wat vertrouwd aanvoelt, voelt goed aan. Wellicht daarom dat we behoorlijk wat sympathie voelen voor Katy Too. De in Kalmthout huizende zangeres brengt met 'Nine Lives' haar tweede album uit. Die herbergt enkele frisse, pretentieloze popdeuntjes met een lichte country-toets. Zo lijkt het alsof de bekende purperen, Kalmthoutse heide plots een beetje in the States ligt.

Leen De Haes is al lang geen groentje meer in de Vlaamse muziekwereld. Met Bint stond ze in de finale van Humo's Rock Rally en alsof dat alleen al nog niet genoeg is als adelbrief, leverde ze met 'Quest For Honey' een puik debuut af. Vier jaar later staat ze er terug, helemaal klaar om de poorten naar de grotere podia open te beuken. Daarbij wordt ze dit keer geruggensteund door Wigbert als producer. Je voelt snel dat die twee een goeie tandem vormden om de Vlaamse Americana van Katy Too in een mooi, muzikaal jasje te steken.

De plaat trapt af met twee prima popdeuntjes. Opener No Angel (waar dan wel niet Wigbert, maar Wouter Berlaen achter de knoppen zat) en When You're Gone (Nothing Really Matters) kunnen dienen als instant schoolvoorbeeld voor leerlingen aan de Limburgse pop- en rockhogeschool, die een masterclass songschrijven volgen: ze zijn rijk geschakeerd en ze beschikken vooral over een refrein dat al van bij de eerste luisterbeurt blijft hangen. Puur singlemateriaal.

Des te vreemder dan ook dat geopteerd werd voor Déjà Vu als vooruitgeschoven single. Zeker een degelijk liedje, maar niet eentje dat meteen tot de verbeelding spreekt. Wigbert hoorde zelf echo's van Van Morrison, Ray LaMontagne en First Aid Kit.

Katy Too toont wel weer meerdere pijlen op haar boog te hebben. Absolute blikvanger is zeker de afsluitende pianoballad Bricks And Sirens. Als ze daar in het refrein zingt: “Don't wanna go back to the city life / it's only bricks and sirens”, zien we haar in onze gedachten goedkeurend op een vleugel op de Heide spelen. Een beeld dat ons zeker aanstaat.

Maar ook de swingende Katy Too van Darlin' Tell Me Now mag er best zijn. Daarin komt het countrygehalte, net als in Whiner's Blues, fel naar boven. Leen De Haes verwijst zelf graag naar invloeden van Lucinda Williams en Ryan Adams. En met vergelijkingen met die eerste kunnen we best leven.

Met haar vorige cd 'Quest For Honey' bleef Katy Too ondanks lovende commentaren wat onder de radar. Daar zou deze 'Nine Lives' wel verandering in kunnen brengen. Een aantal oerdegelijke nummers, die zo op de radio kunnen, effenen mogelijk het pad naar een breder publiek. Aan de radiostations om ze op te pikken, aan de theaterzalen om Katy Too en band een kans te geven. En dat concertje op de purperen Heide zien we ook nog altijd zitten.