Katy J Pearson - The Sound Of Morning

Heavenly Recordings

The Sound Of Morning

Je plaat ‘Sound of the Morning’ dopen met een stem als Katy J Pearson zal voor veel mensen hetzelfde zijn als hun haan ‘Morgenstimmung’ dopen, maar ons mag ze altijd wel komen wakker maken.

Over die stem van Katy J Pearson is al veel inkt gevloeid. En ja, ze vergt enige gewenning. Ze werd al beschreven als een kruising van Kate Bush en Dolly Parton, maar wij horen er toch eerder iets in van Stevie Nicks. En he, er zijn ergere verlijkingen mogelijk, toch?

Er dan die opeklopte twijfel: is dit nu Americana en folk of niet? Zeker ten tijde van haar debuutalbum van twee jaar geleden ‘Return’, dat er van buitenaf uitzag als een folkplaat (ze is ook lid van het folkcollectief Broadside Hacks), werd daar veel over geëmmerd. Wie er naar luisterde, hoorde inderdaad af en toe folkinvloeden, maar ook zoveel meer! Akkoord, de tiktokversie van een line dance in de clip van Tonight was verwarrend, zelfs wat ontstellend, maar toch.

Het leverde haar toch wel enige bekendheid op zoals het ook verging met Future Islands en de gekke moves van zanger Samuel T. Herring bij Letterman in 2014. Anderzijds werd door die clip in een hokje gedrumd waar ze eigenlijk niet thuis hoort. Tja, je kan maar een keer een eerste indruk maken zeker?

Op de hoes van haar tweede plaat zit ze letterlijk in een hokje, maar de schmink op haar gezicht lijkt dan weer aan te geven dat ze klaar is voor een avondje in de club met Róisín Murphy. Of misschien is het gewoon een knipoog naar haar verleden als lid van de psych-synth-folk band Ardyn waarin ze zat met haar broer Rob?

Hoe dan ook, ze blijft heerlijk ongrijpbaar, zeker nu ze haar muzikale horizonten uitbreidt. ‘Sound Of The Morning’ voelt als een bevrijding, als het begin van een nieuwe dag, meer zelfs, een nieuw tijdperk waarin alles mogelijk is. Dat heeft zeker ook te maken met de co-productie door Dan Carey van Speedy Wunderground die verantwoordelijk is voor de ruigere sound van nummers als Confession, Alligator en Howl (waarop Orlando Weeks een wederdienst bewijst voor haar vocale hulp op zijn Big Skies, Silly Faces).

Andere, meer relaxte nummers zoals Talk Over Town, Riverbed en Storm To Pass kregen dan weer een richting door Ali Chant, die ook al producer was van ‘Return’. De afwisseling doet wonderen en tegelijk is de sonische kwaliteit geweldig. Elk instrument komt tot zijn recht of het nu gaat over de drums, het heerlijk, zonnige koper in Storm To Pass en Howl.

Het beste voorbeeld daarvan is nog de afsluitende cover van Willow’s Song, een song van Magnet uit de soundtrack van ‘The Wicker Man’ uit 1973. Daarin komt alles samen: die unieke, krachtige stem, het schetterende koper, de kristalheldere klank van de cymbalen,… Het is maar een van de vele hoogtepunten, want wie blijft onbewogen bij Float of het dansbare Game Of Cards?

Slotsom: beoordeel deze plaat niet op z’n cover, maar op de muziek!

18 juli 2022
Marc Alenus